Iringa

Lieve allemaal,

De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen. De reis naar Iringa was geweldig, weliswaar lang (bijna 20 uur vanaf Arusha) maar zeker de moeite waard. Iringa is een evenals Wasso in een bergachtig gebied gelegen, het centrum van de stad wordt gevormd door de universiteit. De eerste aanblik van Iringa (midden in de nacht weliswaar) deed mij een beetje denken aan Griekenland; vele witte huisjes en op dat moment zelfs nog behoorlijk warm. Een vriend van Lat had aangeboden dat we zijn kamer wel konden gebruiken omdat hij er zelf niet was, bepakt en bezakt en met een achterwerk dat aanvoelde als blik als gevolg van het lange zitten, zijn we daar kort na onze aankomst als een blok in slaap gevallen.

De daarop volgende dagen hebben we, of eigenlijk ik (Lat kende de plaats natuurlijk al als geen ander), doorgebracht met het verkennen van de stad. Erg groot is het niet maar wel groot genoeg voor mij om te verdwalen..Lat was er al bang voor toen ik zei dat ik ging wandelen terwijl hij op de universiteit was, maar ik was ervan overtuigd dat ik me wel redden zou. Viel echter niet mee; de huisjes leken allemaal wel verdomd veel op elkaar en uiteindelijk wist ik echt niet meer waar ik was, met het schaamrood op de kaken heb ik daarna Lat maar opgebeld, hij had toch gelijk ;)

Iringa staat bekend om een bepaalde specialiteit, jawel varkensvlees ;) Menig huishouden had achter het huis een ‘ zwien op't hok', de geluiden die daar vandaan kwamen klonken me als muziek in de oren. Ook is er een melkfabriek, dat bracht als plezierige bijkomstigheid dat ik yoghurt kon eten, heerlijk!

Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover, de dag van het afstuderen. Een heel officieel gebeuren, Lat (en ook de andere studenten natuurlijk) was gekleed in een toga, compleet met hoed en al . Na vele, vele toespraken, werden uiteindelijk de bachelors en masters uitgereikt. De uitreiking vond plaats op een podium die op enige afstand was van de zitplaatsen van familie en vrienden. Om toch de mogelijkheid te hebben om mooie foto's te maken, heb ik het gezegde ‘ wie niet sterk is, moet slim zijn' maar toegepast. Ik ben zijwaarts op het podium geklommen en bij iedere waarschuwing die ik in het Swahili kreeg dat dat niet toegestaan was (wat ik echt wel verstond) zei ik ‘ mimi ni mzungu, sijui Swahili' (Ik ben een blanke, ik ken geen Swahili), beetje sneaky, ik geef het toe, maar het was het waard ;) Als enige aanwezige familielid van Lat was ik trots dat ik erbij kon zijn.

Na afloop van de ceremonie zijn we 's avonds uit eten geweest en vervolgens zijn de voetjes van de vloer gegaan in een dansclub genaamd ‘ Twister', erg leuk!

Er is een ding wat ik bijna vergeten zou, maar wat ik jullie toch echt even moet vertellen. Ken je het gevoel van de slappe lach? Echt de slappe lach? Het was voor mij lang geleden maar Lat gaf mij reden tot onophoudelijk lachen. Wat was het geval; Lat wou naar de kapper om zijn haar te laten verven (hij wou het nog zwarter hebben ;). Eenmaal daar bedacht ik dat ik ook graag een stukje van mij haar af wou hebben. Ik vroeg de kapper aldaar of hij ervaring had met mzungu - haar en hij zei natuurlijk ‘no problem', ik gaf hem instructie om maar een beetje af te knippen (kidogo tu) en hij ging akkoord. Een beetje werd echter veel en zo kwam het dat er ongeveer 5 tot 6 cm is afgeknipt, dat wil zeggen op sommige plaatsen, op andere plaatsen werd er maar 3 tot 4 cm afgeknipt. Ik hoef denk ik niet door te gaan om uit te leggen hoe dat er uit zag. Lat zag een en ander gebeuren en besloot het roer over te nemen om de schade in te perken. Daar zat ik dan, beetje teleurgesteld omdat mijn haar was verpest, had het van schrik maar opgestoken, te wachten totdat Lat klaar was. Lat had besloten dat hij na zijn knip - en verfbeurt ook een gezichtsmassage wou hebben (is daar onder mannen heel gewoon). De aanblik van mijn o zo stoere Maasai - man (en met hem vele andere mannen die dezelfde behandeling ondergingen) die als een prinses een ‘ facial' onderging terwijl ik daar zat met mijn kapsel geruïneerd, deed mijn lachspieren onophoudelijk aanspannen ;)

Zondag zijn we teruggereisd naar Arusha. Om ons zelf niet teveel uit te putten hebben we een dag pauze ingelast in het reizen. We hebben deze dag gebruikt om wat nuttige aankopen te doen, zo hebben we bijvoorbeeld een gasstel gekocht, jawel. Vaarwel houtskool en kerosine, welkom gas! ;) Viel nog niet mee om dit geheel de volgende dag in de alom bekende bus te transporteren; gasfles, gasstel, tassen, set met nieuw gekochte pannen (we waren toch eenmaal bezig) alles moest mee. Het heeft het echter overleefd en ik kook nu op gas, wat een luxe in vergelijking met het andere!

Terug in Wasso gaat het gewone leven hier inmiddels weer zijn gangetje. Ik loop nu sinds deze week dagelijks alleen de ronde op de kinderafdeling en dat doet me groot plezier. Er is nog veel wat ik niet weet en wat ik nog moet leren maar dat houdt de uitdaging erin ;)

Dat was het weer even voor nu, probeer dadelijk ook foto's mee te sturen.

Heel erg bedankt allemaal wederom voor de kaartjes en alle andere berichten.

Lieve groetjes vanuit een warm Tanzania.

Jet.

Beestenboel

Lieve allemaal,

Vorige week kwam plots het bericht dat er een andere kamer vrij kwam en dat we, indien we de plek zagen zitten, konden verhuizen. Onze nieuwe kamer is groter en in een rustigere omgeving gelegen. Het was een hele klus; bed in - en uitelkaar zetten, meubels verslepen, etc maar dan heb je ook wat. Er is wat grond rondom onze kamer gelegen, het is nu nog kurkdroog (het is hier op het moment vrij warm en geen druppeltje water komt er uit de lucht) maar ik hoop dat met wat besproeiing het een goede ondergrond kan vormen voor mijn moestuintje. Om mijn toekomstige gewassen te beschermen, is het noodzakelijk dat ik netten e.d. aanschaf. We leven hier namelijk niet alleen; er zijn vele beesten uit het wondere rijk van de dieren die ons hier gezelschap houden;)

Vorige week maakte ik op verrassende wijze kennis met het eerste soort; ik stond in de keuken en ik dacht dat het Lat was die er al snuivend en stampend aankwam
(wel een beetje vreemd natuurlijk ;), ik naar buiten maar wat mij daar aankeek, leek in de verste verte niet op Lat; het was een heel gezin aan ezels die zich tegoed deed aan de mais die er nog stond..Naast ezels zijn ook apen hier graag geziene gasten, gisteren was een zo'n klein mormeltje mij te slim af door brood uit de keuken te stelen. Met een blik van ‘ pak me dan, als je kan' zat hij mij vervolgens vanuit een boom aan te loeren. Het zijn echter niet de apen of de ezels waar ik moeite mee heb of die ik vrees. Nee, er is een soort, die zelfs Lat vreest en dat zijn slangen..Enkele weken geleden kwam er een melding van een bewaker van het terrein dat er een slang, zoniet slangen waren gesignaleerd in een boom vlakbij onze oude kamer. De boom hebben ze in brand gestoken om een einde te maken aan de dreiging die van de slangen uitging. Allemaal wel, maar ik neem tegenwoordig steevast een andere wandelroute.

Mijn angst voor slangen werd gisteren nog eens extra aangewakkerd door een verhaal van mijn nieuwe buurvrouw; ze waarschuwde mij dat ik ' s avonds niet zonder een zaklantaarn naar het toilet of douche moest gaan. Waarom? Al twee keer eerder was daar een slang gesignaleerd, het is maar dat je het weet..

Andere beesten die hier in grote getale zijn vertegenwoordigd, ik noemde ze al even eerder, zijn de mieren. Vooral 's ochtends als ik naar het ziekenhuis loop, moet ik oppassen waar ik mijn voeten neerzet omdat er hele kolonies aan mieren aan het oversteken zijn, mooi gezicht dat wel. In het ziekenhuis zelf hebben we momenteel een ander probleem; ratten gedeien er wel. Ik krijg de kriebels wanneer ik tijdens de ronde weer zo'n smerig beest voor mn voeten zie wegsprinten, zeker ook niet bevorderlijk voor de ziekenhuishygiene overigens, maar goed, het is hier nu eenmaal geen Nederland.

Afgelopen vrijdag waande ik mij wel even in Holland; Lemayan hield een afscheidsfeestje (hij gaat verder studeren) en ter gelegenheid daarvan heb ik mijn kookkunsten (ahum) benut. Dankzij mijn lieve moeder was ik in staat om macaroni met ham en kaas, stoofpotje en natuurlijk snert te maken. Lemayan zijn Maasai familie was in volle getale aanwezig, het was mooi om te zien hoe ze eerst vreemd aankeken tegen dit Hollands eten maar het vervolgens wel smakelijk opaten.

Donderdag vertrekken we waarschijnlijk uit Wasso om vervolgens naar Iringa te reizen voor Lat zijn afstuderen. Verheug me erg op de reis die gaat volgen, zal kennis maken met het zuiden van Tanzania, waar ik nog niet eerder geweest ben, zal foto's maken!

Dit betekent ook dat ik waarschijnlijk een week lang niet in staat ben (tenzij ik in contact kom met internet) om contact met jullie op te nemen, maar, geen zorgen, ik kom terug!

Hoop dat het allemaal goed met jullie gaat, bedankt voor alle kaartjes, mailtjes en andere berichtjes!

Veel liefs,

Jet

Daktari en Nursi Jet

Lieve allemaal,

Kort nadat ik jullie had laten weten dat er geen internet was bleek er prompt weer netwerk te zijn, gelukkig maar! Wat het nu precies geweest is, ik weet het niet, maar zonder internetverbinding en ook afwezigheid van een telefoonnetwerk is Nederland (en daarmee jullie) letterlijk erg ver weg en moeilijk bereikbaar. Maar goed, zoals ze hier zeggen ‘hamnasjida' (=geen probleem), een woord die te pas en te onpas voorbij komt.

De afgelopen (bijna) twee weken zijn best wel een beetje druk en hectisch geweest. Lat zijn moeder is opgenomen geweest in het ziekenhuis; haar baarmoeder is door dokter Franco operatief verwijderd. In tegenstelling tot wat eerst gedacht werd, was het gezwel in haar baarmoeder goedaardig. Met een ‘familielid' in het ziekenhuis ben ik mij meer bewust geworden van de gang van zaken wat betreft de verpleging. Voor de patiënten die het zich kunnen veroorloven zijn er zogenaamde VIP - rooms; een kamer met een eigen toilet en douche, best wel heel erg luxe als je erover nadenkt. Lat zijn moeder verbleef in zo'n VIP room. Anders dan dat wij gewend zijn, bestaat er hier in het ziekenhuis niet zoiets als een patiënt - bel of een alarmknop waar een patiënt op kan drukken wanneer hij of zij hulp nodig heeft van de verpleging. De afwezigheid van een dergelijk systeem maakt adequate hulpverlening moeilijk en vaak incompleet voor (ernstig) zieke patiënten. Of de afwezigheid van surveillance van de verpleging kwam door het feit dat Lat en ik de wacht hielden naast het bed van Lat zijn moeder en dat de verpleging dus dacht dat het niet nodig was om langs te komen, of dat het zo hoorde, ik weet het niet, maar feit is wel dat Lat en ik onszelf noodzakelijkerwijs hadden omgedoopt tot zuster en broeder ;) Catheterzak verwisselen; infuus aanleggen; infuus vervangen; bed verschonen; moeders even goed wassen; wond verzorgen, het hoorde er allemaal bij. Geen probleem, dit doe je voor elkaar, maar ik vraag mij toch af hoe het normaal gesproken gaat.

Lat zijn moeder is gelukkig voorspoedig en snel opgeknapt en afgelopen zondag hebben we haar weer teruggebracht naar Malambo. Door Lat zijn vader en een aantal andere familieleden werd ze hartelijk thuis ontvangen. Ik heb Lat zijn vader nu een aantal keren gezien, maar hij blijft toch een bijzondere verschijning; gekleed in zijn choeka's (gewaad) met een mes gebonden aan zijn middel en een stok in de hand is hij niet anders dan de andere Maasai. Wanneer je hem echter nader inspecteert valt opeens een glinsterende moderne leesbril boven op zijn hoofd op, daarmee is hij niet veel anders dan mijn eigen vader ;) Lat zijn vader en moeder zijn erg benieuwd naar mijn familie, naar mijn vader en moeder. Vooral Lat zijn vader vraagt mij veel over mijn familie en zou graag eens met mijn vader praten over het boerenleven in Nederland. Ben erg benieuwd hoe een dergelijk gesprek zou gaan. Lat zijn vader kent bijna geen Engels en praat vooral Maasai. Het zal dus een soort van gesprek worden tussen Lat en zijn vader (Lat vertaalt van het Maasai naar het Engels) en tussen Lat en mij en ik en mijn vader (ik vertaal weer van het Engels naar het Gronings en andersom) ;) Over taal gesproken; mijn Swahili gaat steeds beter en beter. Het belangrijkste vind ik zelf dat ik grotendeels in staat ben nu om de patiënten (die Swahili spreken) te verstaan en te begrijpen en dat ik ook in staat ben om hun te doen begrijpen wat ik bedoel, niet onbelangrijk in de geneeskunde ;) Het spreken en begrijpen van Maasai is echter nog erg moeilijk en voor mij een grote abacadabra wanneer ze het snel spreken, het enige wat ik dan hoor is ‘eee' (=ja) en ‘ sidai' (= zoiets als ‘ het is goed' maar ook ‘ erg', om het er gemakkelijk op te maken ;) Er zijn Maasai patiënten die totaal geen Swahili spreken, soms geeft dit moeilijkheden bij de anamnese (vragen stellen aan de patiënten) of bij het geven van uitleg. Vaak is er altijd wel een tolk te vinden, maar vorige week was er een moment waarop het alleen dokter Franco, ik en een mannelijke Maasai patiënt was. In geval van aambeien is het belangrijk niet te hard te persen tijdens de stoelgang, probeer dat echter maar eens uit te leggen indien een persoon geen Swahili laat staan Engels spreekt. Franco bedacht zich toen niet en deed voor wat de patiënt vooral niet moest doen; dus daar zat Franco dan (met broek aan hoor) gehurkt op zijn knieën, hard te persen tot zijn hoofd rood aanliep om vervolgens met zijn vingers te wijzen dat de patiënt dat niet moest doen. En warempel, hij begreep het! Ja, wie niet sterk is, moet slim zijn en als dat betekent een dergelijk wijze van uitbeelden, so be it ;) Uiteraard had ik wel even moeite om mijn lach in te houden bij het zien van Franco in deze positie.

Hoewel ik het niet altijd met hem eens ben, met zijn wijze van handelen, moet mij toch een positief woord van het hart wanneer ik het heb over Franco ook wel bekend als baboe (=opa) of de slager. Met zijn 65 jaar, diabetes, multipel vaatlijden, pacemaker en drukke diensten die hij draait (dag en nacht), staat hij er toch maar, zonder te klagen, daar neem ik mijn petje voor af. Vorige week besloten Lat en ik als wijze van dank voor de hulp met Lat zijn moeder, een cake bij dokter Franco langs te brengen. Ik was echter nog niet binnen of ik werd aangevallen door wel hele irritante ettertjes die mij in mijn benen beten, juist ja, mieren! Ai, ai wist niet dat ze zo konden bijten. Op het moment dat Franco de deur open deed, had ik de neiging om het uit te gieren en sprong ik van mijn ene been op de andere. Lat, die natuurlijk nergens last van had, vond het uiterst komisch en barstte in lachen uit. Franco stuurde mij snel naar zijn slaapkamer waar ik mijn kleren heb uitgetrokken en alle die kleine ettertjes heb geprobeerd dood te slaan. Met nadruk op geprobeerd want zodra ik weer aangekleed in Franco zijn woonkamer zat, werd ik weer gebeten. Het bezoek heeft daarom niet lang geduurd, we zijn naar huis gegaan en ik heb mij gedoucht (nou ja, emmer met water en bakje ;) en andere kleren aangetrokken, de rust keerde toen weder ;)

Met de komst van internet, ben ik op de hoogte gebracht van een ander heugelijk feit; ik ben geslaagd voor mijn onderzoeksstage en ben daarmee klaar met mijn studie Geneeskunde, het ‘papiertje' is het enige wat nu nog ontbreekt. Ik hoop deze, bij terugkomst in Nederland in januari, te ontvangen. Wat aan het begin oneindig ver weg leek, is nu opeens werkelijkheid geworden. Ik herinner mij als de dag van gisteren dat ik naar de varkensschuur rende om mijn vader te vertellen dat ik toegelaten was tot de studie Geneeskunde, wie had gedacht dat ik hem 6 jaar later vanuit Tanzania zou vertellen dat ik mijn studie volbracht had? Ik zeker niet ;)

Heb nog veel meer wat ik jullie kan vertellen, maar ik laat het er voor nu even bij. Hoop dat alles goed met jullie is, de herfst is echt aan de gang in Nederland, of niet?

Lieve mensen, indien de internetverbinding het toelaat, schrijf ik jullie snel weer,

Bedankt voor al jullie berichtjes en kaartjes, erg leuk!

Dikke kus,

Jet

Ps: de accu van ons fototoestel weigert zichzelf op te laden, ik hoop binnenkort (via een omweg) toch foto's te kunnen tonen

Afgesloten van de wereld

Mzungu, Maasai, Money

Helder blauwe lucht, stralende zon, aangename temperatuur en een wonderschone natuur, een ideale leefomgeving zou je denken. Dat is het ook, ware het niet dat ziektes overal op de loer liggen. TBC, HIV, Malaria, Brucellosis, Typhoid fever, het zijn zo maar wat namen van ziektes waardoor mensen hier bij bosjes worden geveld. De voornaamste bijdragende factor aan het tot stand komen van deze ziektes is toch wel de huisvesting en de (afwezigheid) van hygiëne. Hoewel er hier in Wasso steeds meer moderne huizen (gemaakt van bakstenen) gebouwd worden, leeft het gros van de Maasai bevolking in hun boma's; kleine hutjes gemaakt van leem, mest en houten takken. Ze zien er aan de buitenkant misschien simpel uit en ik wil niet zeggen dat het een architectonisch hoogstandje is, maar er komt toch nog wel wat bij kijken voordat een boma uit de grond wordt herrezen.

Vorig weekend hebben Lat en ik samen weer een bezoek gebracht aan Malambo. Bij aankomst in de boma van zijn moeder realiseerde ik mij des te meer maar weer eens wat het betekent om een boma als huis te hebben. Binnenin is het donker, warm en benauwd door het vuur wat binnenin brandt. Je hoeft geen medicus te zijn om te begrijpen dat dit niet de ideale leefomgeving is voor de gezondheid. Dat geldt voor volwassenen, maar vooral ook voor de kinderen. Het is echter makkelijk oordelen als een buitenstaander. Ik kan wel zeggen ‘ ga in een huis van bakstenen wonen', ‘ leg een riool aan', maar zo simpel is het niet. Om de leefomstandigheden te veranderen, te verbeteren, is er een hele omslag nodig. Een omslag die vooral één ding vereist: geld. Geld wat er nauwelijks of niet is of wordt besteedt aan andere doeleinden. De vraag is echter of je de Maasai er plezier mee doet om de omstandigheden waarin ze nu leven radicaal te veranderen. Het is hun manier van leven, hun cultuur en ondanks het feit dat ze beschouwd worden als minderwaardig door de niet - Maasai, zijn ze trots op hun levensstijl. Moet je dat dan willen veranderen? Ik zou zeggen veranderen niet, maar wanneer het op de leefomstandigheden aankomt (en daarmee de gezondheid) is een verbetering wel wenselijk. Waar te beginnen? Velen willen wel, maar hebben simpelweg de (financiële) mogelijkheden niet. Wanneer ik als een mzungu dan langskom, zien ze een mogelijkheid tot ondersteuning. Het algemene idee dat de mensen hier namelijk hebben is dat een blanke huidskleur veelal betekent dat je geld hebt, althans zo heeft Lat het mij uitgelegd. Er zijn volgens hem maar weinig die verder kijken dan hun neus lang is, met andere woorden die je niet beoordelen op huidskleur. Het is echter niet alleen huidskleur wat het doet; status en aanzien betekent eveneens geld, even als bij ons in de Westerse wereld. Het is daarom niet ongewoon dat ook Lat wordt aangesproken met de vraag of hij niet een donatie kan doen. Soms irriteert het me, dan denk ik, daar heb je ze weer, te vragen om geld. Maar aan de andere kant kan ik het ook wel begrijpen. Mezelf plaatsend in deze leefomstandigheden kan ik inzien dat er reikhalzend wordt uitgekeken en gezocht wordt naar een weg van verbetering. Lat heeft de weg van verbetering op eigen houtje gevonden en er hard voor gewerkt om erop te blijven, hij is echter helaas een uitzondering. Deze weg is voor velen simpelweg te ver weg. Als je hem dan wel bereikt hebt en je steekt het hoofd boven het maisveld uit, ligt net als bij ons in Nederland, jaloezie op de loer. Dit maakt het voor Lat niet altijd even gemakkelijk. Het is echter een kwestie van negeren (makkelijker gezegd dan gedaan) en je eigen pad blijven volgen, ondanks wat ‘men' denkt of doet. Ik denk dat het laatste voor een ieder geldt, waar ook ter wereld.

Pfff, wat een serieus praatje he? Dit lag me momenteel op het hart, het is niet altijd feest moet je maar denken ;)

Ondanks dat, gaat alles hier verder goed. Een week van vele operaties tezamen met Franco wacht op me, ik kan niet wachten! ;)

Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat, bedankt voor jullie berichtjes!

Tot snel!

Veel liefs,

Jet

Terug van weggeweest

Ik ben weer terug. Terug in Tanzania, in Wasso, terug bij Lat en terug op mijn website om jullie op de hoogte te houden van het reilen en zeilen alhier. Dit maal blijf ik voor lange tijd, na oud en nieuw is het de bedoeling dat Lat en ik samen terugreizen naar Nederland. Het was een hele opgave om voor een dergelijk lange tijd eten, kleding, boeken, etc. in te pakken; wat gaat mee en wat blijft thuis? Met andere woorden wat kan ik echt niet zonder en wat wel? Voor diegenen die mij goed kennen, weten dat ik echt niet zonder snert kan, dus dat is met mij meegereisd (niet in blik dit keer) tezamen met de rookworst die er natuurlijk in hoort. Voor jullie informatie, het eerste pakje snert is al op ;) Ik had heimwee naar een Hollandse maaltijd en heb snert gemaakt tezamen met stampot wortels, heerlijk!

In tegenstelling tot de vorige keer, verblijf ik nu niet in de ‘blue guesthouse' maar woon ik samen met Lat in een van de staf - kwartieren, genaamd ‘sixteen - unit'. Klein, maar fijn ;) Mede door waar ik nu woon, maar ook doordat ik nu echt gezien wordt als wederhelft van Lat, merk ik dat het wonen en leven hier nu anders is dan de vorige keer. Ik ben en blijf een ‘mzungu' (=blanke) maar ben nu een Afrikaanse mzungu. Naast mijn gewone naam Henriette (Jet), heb ik nu ook een Maasai naam (die ze wel kunnen uitspreken), ik ben door Lat ‘gedoopt' tot Nashiye, het betekent zoiets als ‘iemand waar je voor leeft', is weer eens iets anders dan een bos rozen ;) Hoewel in hart en nieren een Hollandse probeer ik me aan te passen aan de Afrikaanse leefstijl, meer dan voorheen. Dat betekent, koken op z'n Afrikaans (op kerosine) en op de hand wassen. Dames (en ook heren ;) thuis, zegen jullie wasmachine! Het koken op kerosine is ook een heel nieuwe ervaring voor mij; het is een heel gehannes om allereerst het kookstel aan te steken en dan vervolgens zonder zelf onder het zwartsel te zitten, het geheel in elkaar te zetten en dan hopen dat je vuurtje nog brandt..Ik denk dat met name mijn (ex) collega's van de keuken wel beeld hebben ;)

De eerste tijd hebben Lat en ik veelal als vanouds bij Triphonia gegeten maar uit financieel oogpunt is het voordeliger om zelf te koken. Gisteren was het markt hier in Wasso en Lat en ik hebben groots inkopen gedaan om onszelf voor de komende twee weken te voorzien in rijst, aardappelen en groente en fruit. Samen gaan we nu proberen te koken, is nog een hele kunst om een beetje variatie in de keuken te houden! Voor mij betekent zelf koken een welkome bezigheid, na een dag werken in het ziekenhuis valt de duisternis al snel in en doordat we geen elektriciteit op onze kamer hebben is het fijn om toch iets om handen te hebben. Meer dan eens besef ik, hoe afhankelijk ik, maar ik denk dat dat voor ons allemaal geldt, ben van ‘normale' dingen als stroom, schoon drinkwater en gas. Het klinkt misschien als een cliché, maar door hoe ik hier nu leef, waardeer ik het des te meer.

Vrij vlot na mijn aankomst hier in Wasso ben ik begonnen in het ziekenhuis. Franco, alias de slager, is tegenwoordig kapitein op het schip. Helaas heb ik nog steeds een ernstige vorm van dyslexie wanneer het erop aankomt om hem te begrijpen en te verstaan ;) Voor dit coschap heb ik mijzelf als voornaamste doel gesteld me zo goed mogelijk verdienstelijk te maken voor de lokale bevolking, de Maasai. Niet dat ik dat bij mijn vorige coschap niet heb gedaan, maar ik wil me nu op een andere wijze proberen nuttig te maken. Momenteel denk ik dat ik iets gevonden heb wat mij kan helpen dit doel te bereiken. Samen met Angela, vrouwelijke Maasai dokter hier, heb ik het idee gevat om een soort van voorlichtingsprogramma voor traditionele vroedvrouwen uit de Maasai gemeenschap te organiseren. Het aantal vrouwen wat hier sterft gedurende de bevalling is nog steeds aanzienlijk hoger dan bij ons in de Westerse wereld en bovendien raken veel vroedvrouwen besmet met HIV doordat ze onbeschermd de vrouwen helpen bij de bevalling. Het heeft nog heel wat voeten in de aarde, maar het is een leuke bezigheid om me mee bezig te houden.

Afgelopen week heb ik ook al weer een reis met de outreach gemaakt. Samen met dokter Angela gingen we patiënten opzoeken met HIV en veelal ook TBC die te ver weg wonen van het ziekenhuis in Wasso om regelmatig op controle te komen. Tegen beter weten in stond ik netjes 's ochtends om 8 uur al klaar (dat was de tijd waarop ze gezegd hadden te zullen vertrekken) maar het was ruim 1,5 later voordat we echt vertrokken ;) De reis ging onder ander naar Malambo. Jawel, Lat zijn thuisfront. In Malambo ben ik inmiddels aardig bekend en dat had tot gevolg dat ik bij menigeen thuis werd uitgenodigd (kreeg geen kans om echt patiënten te zien) en bij ieder bezoek werd mij een fles met Fanta voorgezet (nee, geen pap dit keer! ;), na vier flessen Fanta kon ik echt even geen pap meer zeggen en vrij vlot daarna hield mijn blaas het ook niet meer, een aangenaam struikje met natuurlijk wc - papier gaf verlichting ;) Na Malambo hebben we nog twee andere plaatsen bezocht, alles ging ‘pole pole' (=langzaam) en natuurlijk was het ook noodzakelijk dat er thee en ngombe (=rundvlees) genuttigd werd. Mijn maag, die het nog altijd niet gemakkelijk heeft, draaide zich om bij de aanblik van de complete ingewanden van een net geslachte koe wat dreef in een soort van soep, nee bedankt ;) Het kalme tempo maakte dat we pas 's avonds tegen 10 uur weer in Wasso waren, het was toen te koud om nog een koude douche te nemen. Omdat ik onder het stof zat heb ik mijzelf maar met wat water om gezicht opgefrist en ben daarna met een gevoel van ‘niet schoon, toch fris' voldaan in slaap gevallen.

Hoewel het leven hier compleet anders is dan Groningen (Holwierde), heb ik toch een soort van thuis gevoel. De voornaamste reden voor dit gevoel is natuurlijk Lat. Ik hoop dit gevoel te kunnen vasthouden, er zullen natuurlijk momenten komen dat het even moeilijk is zonder jullie allemaal, maar ik bedenk dan maar dat ik dit doe met een goed doel voor ogen; een toekomst met Lat.

Hoop dat ik jullie de komende tijd op de hoogte kan houden van de dagelijkse beslommeringen die mij hier bezig houden, karibu tena! (=welkom terug)

Veel liefs,

Jet

'Time flies...'

Lieve allemaal,

‘Time flies when you are having fun', een ding wat zeker waar is. Mijn tijd hier in Tanzania lijkt in sneltreinvaart voorbij te zijn gegaan.. Het neemt echter niet weg dat ik oprecht genoten heb. Het afgelopen weekend werd ook hier Pasen gevierd, mijn eerste Pasen zonder eieren ;) Het gemis van de eieren werd echter gecompenseerd door, jawel, een geit. Met mijn grote mond had ik bedacht dat het wel leuk zou zijn om met z'n allen te gaan barbecueën en dat ik desnoods de geit wel wou slachten. Belofte maakt schuld en zo kwam het dat ik op zaterdagavond de vleesmaaltijd heb verzorgd. Achteraf had ik best medelijden met het beest maar ik ben ook wel zo nuchter om in te zien dat de dingen nu eenmaal zo gaan. Het was de bedoeling dat we dit weekend op de berg zouden slapen (in ieder geval een nacht), alleen konden we geen vervoer krijgen. Dit staat nu gepland voor aanstaande vrijdagavond. Het verdere paasweekend zijn we doorgekomen met het maken van vele wandelingen, kaarten en niet te vergeten een bezoek aan de plaatselijke dansclub ;) ‘Bongo flavour' is het soort muziek wat hier populair is en daarop wordt gedanst alsof het een lieve lust is. Wij Hollanders kunnen daar met onze stijve heupen nog een puntje aanzuigen ;) Lat heeft een enorm gevoel voor ritme en ook een enorm uithoudingsvermogen, ik had de volgende dag zo'n spierpijn in mijn kuiten dat ik moeite had met lopen..;)

Helaas heeft mijn maag het ook hier niet gemakkelijk. Ik ben inmiddels door mijn voorraadje danoontjes , yoghurt en brood van thuis heen en ben nu overgeleverd aan de rijst met bonen. Gisteren zijn Lat en ik met een ziekenhuisauto richting Malambo vertrokken, Lat zijn thuisfront. Ik weet niet meer hoeveel mensen ik wel niet de hand heb geschut, allen nieuwsgierig naar de enige mzungu in hun dorp en zeer verbaasd bij het horen van wat Maasai klanken uit mijn mond. Mijn huid en haren zijn meermalen aangeraakt. Lat werd zelfs gevraagd of er wel bloed door mijn lichaam stroomde, bij zo'n blanke huid konden ze zich dat haast niet voorstellen..Omdat ik wist dat het qua eten daar niet veel meer zou zijn dan pap, pap en geit, had ik 's ochtends geprobeerd wat meer brood te eten. Helaas voor mij was ik de hele dag hondsberoerd en de lome hitte aldaar maakte het niet veel beter. Ik heb echter even op de tanden gebeten en de dag goed doorstaan. Het was fijn om Lat zijn familie weer te zien. Door Lat zijn mededeling dat ik (bijna) ‘daktari' ben, waren er meerdere mensen die graag even door mij zouden worden nagekeken. Niet geheel onterecht want er waren er bij die helaas ziek bleken. Een kindje had een ernstige vorm van kwashiorkor (ondervoeding), zij en haar moeder zijn beide met ons teruggegaan in de ziekenhuisauto. Ze waren echter niet de enige, samen met nog een 7 - tal andere patiënten (variërend van algehele malaise tot ernstige malaria) zaten we wederom als een ‘banana' in de auto. Om de tijd in de auto wat te doden hebben we, bij afwezigheid van een radio, maar wat gezongen. ‘Vader Jakob' heeft alom bekendheid ;)

Terug in Wasso proberen we zoveel mogelijk van mijn laatste dagen hier te genieten. Zaterdagavond vlieg ik, samen met Lat, vanuit Wasso terug naar Arusha (met de FMS). Vanuit daar stap ik op een vliegtuig van de KLM, 13 uur later zal ik de Nederlandse aardbodem weer kunnen aanraken. Op het moment denk ik daar zoveel mogelijk nog even niet aan en pluk vooralsnog de dag. Bedankt allemaal weer voor de lieve en leuke reacties, doet me goed! Morgen of vanavond volgen er nog wat foto's vanuit het mooie Tanzania.

Veel liefs,

Jet

Green, green grass of Tanzania..

Lieve allemaal,

Het is bijna vier dagen na aankomst hier in Tanzania en eindelijk heb ik de kans om contact op te nemen met jullie. De vliegreis is gelukkig goed verlopen, maar o wat vond ik het spannend. Vliegen is zeker niet mijn hobby en ik heb, bij gebrek aan ander gezelschap, de stoelleuningen fijn geknepen om mijn zenuwen bij het opstijgen en het landen onder controle te houden. Daartussenin heb ik mijzelf vermaakt met Harry Potter deel 4,5 en 6 ;) Na 8,5 uur vliegen hadden we de eindbestemming bereikt; ik was wederom in Tanzania, het land van de ‘vumbi'(=stof), ongerepte en beeldschone natuur, malaria en natuurlijk het land van Lat.. Ik ben uit het vliegtuig gesneld, heb mijn koffers bij elkaar gesleept en daar was hij dan eindelijk weer, wat was ik blij! Met beide voetjes op de grond, maar met het hoofd nog in de wolken vervolgden we onze reis van Kilimanjaro naar Arusha. Alles was er weer; de geur, de vumbi, het ‘jambo mzungu'(=hallo blanke) en vooral niet te vergeten het opeengedrukt zitten als een ‘banana'.. (wat ik in dit geval helemaal niet erg vond;) Arusha kon ook deze keer mij weinig bekoren; te luidruchtig, teveel mensen en te weinig ruimte. Bijkomend voordeel van een Maasai aan je arm is echter wel dat je daar (in tegenstelling tot de eerste keer) compleet met rust gelaten wordt, niks geen ‘mzungu, you buy?', maar acceptatie en rust aan het hoofd bij het lopen door de stad. In afwachting van onze busreis naar Wasso hebben we de tijd doorgebracht met zwemmen, winkelen en het bezoeken van familie van Lat in Arusha. Hoewel er in Arusha in de verste verte geen H&M te bespeuren is, ben ik er toch in geslaagd een mooi jurkje op de kop te tikken voor omgerekend 3 euro J Het was mij eerder niet opgevallen, maar een pashokje is bij geen van de winkels te bekennen, iedereen past zijn kleding gewoon op straat, of je nu een broek of jurk koopt, ook ik moest er aan geloven en onder het toeziend oog van een vijftal vrouwen werd mijn jurk ‘nzuri' (=mooi) bevonden. Voor de ‘patchwork - dames' thuis; ik heb tijdens het winkelen ook tal van mooie stoffen voor jullie op de kop getikt ;)

Bij het bezoek aan de familie van Lat (zus van zijn moeder) werden we hartelijk ontvangen door alle familieleden. In een normaal huis en een koeienstal die doet denken aan onze oude, maar dan met maar een stuk of tien (friese!) koeien, proberen ze een goed bestaan op te bouwen. Ook hier werden we verwelkomd, zoals overal, met pap..Ik heb ze echter uitgelegd dat ik dit gezien mijn gezondheidstoestand niet kon eten, dit was geen enkel probleem maar omdat ze me toch iets wouden geven werden er drie eieren voor me gekookt J Om te laten zien dat ze me accepteerden en waardeerden als vriendin van Lat kreeg ik daarnaast ook nog een erg mooie ‘chooka'(=omslagdoek), ik wist van verlegenheid even niet wat ik moest zeggen..

Gisterochtend was het dan tijd om op de bus naar Wasso te stappen. In alle vroegte, tegen 5 uur, vertrokken we per taxi richting de bus. Reizend met Lat, zijn de tarieven 10 keer zo laag dan wanneer ik als mzungu alleen reis. Ze beginnen met dezelfde hoge prijs te vragen, maar door Lat zijn stellige weigering kregen ze weinig zoden aan de dijk en konden we voor de normale prijs reizen. Eenmaal in de bus, zag ik best op tegen de komende trip; uit eerdere ervaring weet ik dat het gevoel op een schip te zitten terwijl je in werkelijkheid in een voertuig op vier wielen zit niet echt prettig is. Momenteel is het regenseizoen gaande, in plaats van droge wegen, is er nu daardoor veelal sprake van een natte ondergrond. Het eerste gedeelte van de reis was dit goed te berijden, aangekomen in de Ngorogoro werd het echter steeds natter en ook gevaarlijker. Wegen waren door de regen in tweeën gesplitst of soms helemaal verdwenen en omgetoverd in een rivier..Op een gegeven moment moesten we uit de bus stappen om, met minder gewicht, een rivierbedding te kunnen passeren, pfff het zweet stond me wederom overal..Ondanks de soms aanwezige angst, was het toch vooral het genot van de omgeving die de boventoon voerde. Door de regen was het landschap veranderd tot een werkelijk prachtige, groene oase. Hoewel Groningen, Nederland, mijn thuis is, bewees dit uitzicht wederom dat ook Tanzania een stukje van mijn hart heeft gestolen. Hoe dichter we richting Loliondo (Wasso) kwamen, hoe meer ik de omgeving herkende en hoe minder ik gefocust was op de bus met al zijn capriolen. Uiteindelijk na een tocht van bijna 9 uur was het daar dan eindelijk, Wasso. Een groener Wasso, dat zeker, maar voor de rest nog geheel zoals we het in oktober hadden achtergelaten. Het was fijn om alle clinical officers en andere medewerkers van het ziekenhuis weer te zien, het meest hartelijk werd ik echter verwelkomd door Triphonia en Helena (de huishoudsters). Met een stevige knuffel en een brede glimlach werd mij direct medegedeeld dat ze het tot een doel voor zichzelf zouden maken om weer meer vet op mijn lichaam te kweken ;) Na iedereen te hebben begroet, was het toch echt tijd om Lat zijn kamer op te zoeken, we waren beide kapot van de lange busreis.

Goede nachtrust doet wonderen en ik voel me daarom nu ook een stuk fitter. Het zonnetje schijnt hier vrolijk, dit tezamen met een aangename temperatuur van rond de 25 graden en goed gezelschap denk ik dat dit bezoek mij zeker goed zal doen. Ook hier is het dit weekend Pasen en Lat en ik hebben het idee gevat om met een tent een nachtje boven op de berg te gaan slapen, het is maar goed dat hij bij mij is, want alleen lijkt me dat niet zo'n verstandig idee ;) Zal de komende dagen zoveel mogelijk foto's maken zodat ook jullie kunnen meegeniet van de groene omgeving waarin ik mij bevind,

Tot snel,

Veel liefs vanuit Wasso,

Jet