Ik ben weer terug. Terug in Tanzania, in Wasso, terug bij Lat en terug op mijn website om jullie op de hoogte te houden van het reilen en zeilen alhier. Dit maal blijf ik voor lange tijd, na oud en nieuw is het de bedoeling dat Lat en ik samen terugreizen naar Nederland. Het was een hele opgave om voor een dergelijk lange tijd eten, kleding, boeken, etc. in te pakken; wat gaat mee en wat blijft thuis? Met andere woorden wat kan ik echt niet zonder en wat wel? Voor diegenen die mij goed kennen, weten dat ik echt niet zonder snert kan, dus dat is met mij meegereisd (niet in blik dit keer) tezamen met de rookworst die er natuurlijk in hoort. Voor jullie informatie, het eerste pakje snert is al op ;) Ik had heimwee naar een Hollandse maaltijd en heb snert gemaakt tezamen met stampot wortels, heerlijk!

In tegenstelling tot de vorige keer, verblijf ik nu niet in de ‘blue guesthouse' maar woon ik samen met Lat in een van de staf - kwartieren, genaamd ‘sixteen - unit'. Klein, maar fijn ;) Mede door waar ik nu woon, maar ook doordat ik nu echt gezien wordt als wederhelft van Lat, merk ik dat het wonen en leven hier nu anders is dan de vorige keer. Ik ben en blijf een ‘mzungu' (=blanke) maar ben nu een Afrikaanse mzungu. Naast mijn gewone naam Henriette (Jet), heb ik nu ook een Maasai naam (die ze wel kunnen uitspreken), ik ben door Lat ‘gedoopt' tot Nashiye, het betekent zoiets als ‘iemand waar je voor leeft', is weer eens iets anders dan een bos rozen ;) Hoewel in hart en nieren een Hollandse probeer ik me aan te passen aan de Afrikaanse leefstijl, meer dan voorheen. Dat betekent, koken op z'n Afrikaans (op kerosine) en op de hand wassen. Dames (en ook heren ;) thuis, zegen jullie wasmachine! Het koken op kerosine is ook een heel nieuwe ervaring voor mij; het is een heel gehannes om allereerst het kookstel aan te steken en dan vervolgens zonder zelf onder het zwartsel te zitten, het geheel in elkaar te zetten en dan hopen dat je vuurtje nog brandt..Ik denk dat met name mijn (ex) collega's van de keuken wel beeld hebben ;)

De eerste tijd hebben Lat en ik veelal als vanouds bij Triphonia gegeten maar uit financieel oogpunt is het voordeliger om zelf te koken. Gisteren was het markt hier in Wasso en Lat en ik hebben groots inkopen gedaan om onszelf voor de komende twee weken te voorzien in rijst, aardappelen en groente en fruit. Samen gaan we nu proberen te koken, is nog een hele kunst om een beetje variatie in de keuken te houden! Voor mij betekent zelf koken een welkome bezigheid, na een dag werken in het ziekenhuis valt de duisternis al snel in en doordat we geen elektriciteit op onze kamer hebben is het fijn om toch iets om handen te hebben. Meer dan eens besef ik, hoe afhankelijk ik, maar ik denk dat dat voor ons allemaal geldt, ben van ‘normale' dingen als stroom, schoon drinkwater en gas. Het klinkt misschien als een cliché, maar door hoe ik hier nu leef, waardeer ik het des te meer.

Vrij vlot na mijn aankomst hier in Wasso ben ik begonnen in het ziekenhuis. Franco, alias de slager, is tegenwoordig kapitein op het schip. Helaas heb ik nog steeds een ernstige vorm van dyslexie wanneer het erop aankomt om hem te begrijpen en te verstaan ;) Voor dit coschap heb ik mijzelf als voornaamste doel gesteld me zo goed mogelijk verdienstelijk te maken voor de lokale bevolking, de Maasai. Niet dat ik dat bij mijn vorige coschap niet heb gedaan, maar ik wil me nu op een andere wijze proberen nuttig te maken. Momenteel denk ik dat ik iets gevonden heb wat mij kan helpen dit doel te bereiken. Samen met Angela, vrouwelijke Maasai dokter hier, heb ik het idee gevat om een soort van voorlichtingsprogramma voor traditionele vroedvrouwen uit de Maasai gemeenschap te organiseren. Het aantal vrouwen wat hier sterft gedurende de bevalling is nog steeds aanzienlijk hoger dan bij ons in de Westerse wereld en bovendien raken veel vroedvrouwen besmet met HIV doordat ze onbeschermd de vrouwen helpen bij de bevalling. Het heeft nog heel wat voeten in de aarde, maar het is een leuke bezigheid om me mee bezig te houden.

Afgelopen week heb ik ook al weer een reis met de outreach gemaakt. Samen met dokter Angela gingen we patiënten opzoeken met HIV en veelal ook TBC die te ver weg wonen van het ziekenhuis in Wasso om regelmatig op controle te komen. Tegen beter weten in stond ik netjes 's ochtends om 8 uur al klaar (dat was de tijd waarop ze gezegd hadden te zullen vertrekken) maar het was ruim 1,5 later voordat we echt vertrokken ;) De reis ging onder ander naar Malambo. Jawel, Lat zijn thuisfront. In Malambo ben ik inmiddels aardig bekend en dat had tot gevolg dat ik bij menigeen thuis werd uitgenodigd (kreeg geen kans om echt patiënten te zien) en bij ieder bezoek werd mij een fles met Fanta voorgezet (nee, geen pap dit keer! ;), na vier flessen Fanta kon ik echt even geen pap meer zeggen en vrij vlot daarna hield mijn blaas het ook niet meer, een aangenaam struikje met natuurlijk wc - papier gaf verlichting ;) Na Malambo hebben we nog twee andere plaatsen bezocht, alles ging ‘pole pole' (=langzaam) en natuurlijk was het ook noodzakelijk dat er thee en ngombe (=rundvlees) genuttigd werd. Mijn maag, die het nog altijd niet gemakkelijk heeft, draaide zich om bij de aanblik van de complete ingewanden van een net geslachte koe wat dreef in een soort van soep, nee bedankt ;) Het kalme tempo maakte dat we pas 's avonds tegen 10 uur weer in Wasso waren, het was toen te koud om nog een koude douche te nemen. Omdat ik onder het stof zat heb ik mijzelf maar met wat water om gezicht opgefrist en ben daarna met een gevoel van ‘niet schoon, toch fris' voldaan in slaap gevallen.

Hoewel het leven hier compleet anders is dan Groningen (Holwierde), heb ik toch een soort van thuis gevoel. De voornaamste reden voor dit gevoel is natuurlijk Lat. Ik hoop dit gevoel te kunnen vasthouden, er zullen natuurlijk momenten komen dat het even moeilijk is zonder jullie allemaal, maar ik bedenk dan maar dat ik dit doe met een goed doel voor ogen; een toekomst met Lat.

Hoop dat ik jullie de komende tijd op de hoogte kan houden van de dagelijkse beslommeringen die mij hier bezig houden, karibu tena! (=welkom terug)

Veel liefs,

Jet