Lieve allemaal,

Kort nadat ik jullie had laten weten dat er geen internet was bleek er prompt weer netwerk te zijn, gelukkig maar! Wat het nu precies geweest is, ik weet het niet, maar zonder internetverbinding en ook afwezigheid van een telefoonnetwerk is Nederland (en daarmee jullie) letterlijk erg ver weg en moeilijk bereikbaar. Maar goed, zoals ze hier zeggen ‘hamnasjida' (=geen probleem), een woord die te pas en te onpas voorbij komt.

De afgelopen (bijna) twee weken zijn best wel een beetje druk en hectisch geweest. Lat zijn moeder is opgenomen geweest in het ziekenhuis; haar baarmoeder is door dokter Franco operatief verwijderd. In tegenstelling tot wat eerst gedacht werd, was het gezwel in haar baarmoeder goedaardig. Met een ‘familielid' in het ziekenhuis ben ik mij meer bewust geworden van de gang van zaken wat betreft de verpleging. Voor de patiënten die het zich kunnen veroorloven zijn er zogenaamde VIP - rooms; een kamer met een eigen toilet en douche, best wel heel erg luxe als je erover nadenkt. Lat zijn moeder verbleef in zo'n VIP room. Anders dan dat wij gewend zijn, bestaat er hier in het ziekenhuis niet zoiets als een patiënt - bel of een alarmknop waar een patiënt op kan drukken wanneer hij of zij hulp nodig heeft van de verpleging. De afwezigheid van een dergelijk systeem maakt adequate hulpverlening moeilijk en vaak incompleet voor (ernstig) zieke patiënten. Of de afwezigheid van surveillance van de verpleging kwam door het feit dat Lat en ik de wacht hielden naast het bed van Lat zijn moeder en dat de verpleging dus dacht dat het niet nodig was om langs te komen, of dat het zo hoorde, ik weet het niet, maar feit is wel dat Lat en ik onszelf noodzakelijkerwijs hadden omgedoopt tot zuster en broeder ;) Catheterzak verwisselen; infuus aanleggen; infuus vervangen; bed verschonen; moeders even goed wassen; wond verzorgen, het hoorde er allemaal bij. Geen probleem, dit doe je voor elkaar, maar ik vraag mij toch af hoe het normaal gesproken gaat.

Lat zijn moeder is gelukkig voorspoedig en snel opgeknapt en afgelopen zondag hebben we haar weer teruggebracht naar Malambo. Door Lat zijn vader en een aantal andere familieleden werd ze hartelijk thuis ontvangen. Ik heb Lat zijn vader nu een aantal keren gezien, maar hij blijft toch een bijzondere verschijning; gekleed in zijn choeka's (gewaad) met een mes gebonden aan zijn middel en een stok in de hand is hij niet anders dan de andere Maasai. Wanneer je hem echter nader inspecteert valt opeens een glinsterende moderne leesbril boven op zijn hoofd op, daarmee is hij niet veel anders dan mijn eigen vader ;) Lat zijn vader en moeder zijn erg benieuwd naar mijn familie, naar mijn vader en moeder. Vooral Lat zijn vader vraagt mij veel over mijn familie en zou graag eens met mijn vader praten over het boerenleven in Nederland. Ben erg benieuwd hoe een dergelijk gesprek zou gaan. Lat zijn vader kent bijna geen Engels en praat vooral Maasai. Het zal dus een soort van gesprek worden tussen Lat en zijn vader (Lat vertaalt van het Maasai naar het Engels) en tussen Lat en mij en ik en mijn vader (ik vertaal weer van het Engels naar het Gronings en andersom) ;) Over taal gesproken; mijn Swahili gaat steeds beter en beter. Het belangrijkste vind ik zelf dat ik grotendeels in staat ben nu om de patiënten (die Swahili spreken) te verstaan en te begrijpen en dat ik ook in staat ben om hun te doen begrijpen wat ik bedoel, niet onbelangrijk in de geneeskunde ;) Het spreken en begrijpen van Maasai is echter nog erg moeilijk en voor mij een grote abacadabra wanneer ze het snel spreken, het enige wat ik dan hoor is ‘eee' (=ja) en ‘ sidai' (= zoiets als ‘ het is goed' maar ook ‘ erg', om het er gemakkelijk op te maken ;) Er zijn Maasai patiënten die totaal geen Swahili spreken, soms geeft dit moeilijkheden bij de anamnese (vragen stellen aan de patiënten) of bij het geven van uitleg. Vaak is er altijd wel een tolk te vinden, maar vorige week was er een moment waarop het alleen dokter Franco, ik en een mannelijke Maasai patiënt was. In geval van aambeien is het belangrijk niet te hard te persen tijdens de stoelgang, probeer dat echter maar eens uit te leggen indien een persoon geen Swahili laat staan Engels spreekt. Franco bedacht zich toen niet en deed voor wat de patiënt vooral niet moest doen; dus daar zat Franco dan (met broek aan hoor) gehurkt op zijn knieën, hard te persen tot zijn hoofd rood aanliep om vervolgens met zijn vingers te wijzen dat de patiënt dat niet moest doen. En warempel, hij begreep het! Ja, wie niet sterk is, moet slim zijn en als dat betekent een dergelijk wijze van uitbeelden, so be it ;) Uiteraard had ik wel even moeite om mijn lach in te houden bij het zien van Franco in deze positie.

Hoewel ik het niet altijd met hem eens ben, met zijn wijze van handelen, moet mij toch een positief woord van het hart wanneer ik het heb over Franco ook wel bekend als baboe (=opa) of de slager. Met zijn 65 jaar, diabetes, multipel vaatlijden, pacemaker en drukke diensten die hij draait (dag en nacht), staat hij er toch maar, zonder te klagen, daar neem ik mijn petje voor af. Vorige week besloten Lat en ik als wijze van dank voor de hulp met Lat zijn moeder, een cake bij dokter Franco langs te brengen. Ik was echter nog niet binnen of ik werd aangevallen door wel hele irritante ettertjes die mij in mijn benen beten, juist ja, mieren! Ai, ai wist niet dat ze zo konden bijten. Op het moment dat Franco de deur open deed, had ik de neiging om het uit te gieren en sprong ik van mijn ene been op de andere. Lat, die natuurlijk nergens last van had, vond het uiterst komisch en barstte in lachen uit. Franco stuurde mij snel naar zijn slaapkamer waar ik mijn kleren heb uitgetrokken en alle die kleine ettertjes heb geprobeerd dood te slaan. Met nadruk op geprobeerd want zodra ik weer aangekleed in Franco zijn woonkamer zat, werd ik weer gebeten. Het bezoek heeft daarom niet lang geduurd, we zijn naar huis gegaan en ik heb mij gedoucht (nou ja, emmer met water en bakje ;) en andere kleren aangetrokken, de rust keerde toen weder ;)

Met de komst van internet, ben ik op de hoogte gebracht van een ander heugelijk feit; ik ben geslaagd voor mijn onderzoeksstage en ben daarmee klaar met mijn studie Geneeskunde, het ‘papiertje' is het enige wat nu nog ontbreekt. Ik hoop deze, bij terugkomst in Nederland in januari, te ontvangen. Wat aan het begin oneindig ver weg leek, is nu opeens werkelijkheid geworden. Ik herinner mij als de dag van gisteren dat ik naar de varkensschuur rende om mijn vader te vertellen dat ik toegelaten was tot de studie Geneeskunde, wie had gedacht dat ik hem 6 jaar later vanuit Tanzania zou vertellen dat ik mijn studie volbracht had? Ik zeker niet ;)

Heb nog veel meer wat ik jullie kan vertellen, maar ik laat het er voor nu even bij. Hoop dat alles goed met jullie is, de herfst is echt aan de gang in Nederland, of niet?

Lieve mensen, indien de internetverbinding het toelaat, schrijf ik jullie snel weer,

Bedankt voor al jullie berichtjes en kaartjes, erg leuk!

Dikke kus,

Jet

Ps: de accu van ons fototoestel weigert zichzelf op te laden, ik hoop binnenkort (via een omweg) toch foto's te kunnen tonen