Lieve allemaal,

Kort geleden werd ik aangesproken door een van de trouwe lezers van mijn website met de mededeling dat ze mijn verhalen zo miste, toen ze dat zei, besefte ik zelf ook hoe ik het schrijven op mijn website eigenlijk mis. Ik ben inmiddels al weer een poosje in Nederland maar heb op de een of andere reden mijn website ongemoeid gelaten, veel aan het hoofd zullen we maar zeggen. Maar ik heb me voorgenomen nu de draad weer wat op te pakken en voor diegene die daarin geïnteresseerd zijn een verhaal te schrijven om jullie up to date te houden van hoe het nu gaat.

Lat en ik zijn, zoals jullie weten, 4 januari hier weer op Nederlandse bodem geland. Deze maand januari is voorbij gevlogen; ik ben afgestudeerd, Lat is jarig geweest en voor dat we het wisten kwam die akelige dag (30 januari) waarop Lat weer terug moest naar Tanzania. Mijn haat - liefde - verhouding met Schiphol werd die dag weer eens bevestigd..Maar goed, je moet jezelf staande houden en vooruit kijken. Omdat we graag een toekomst samen willen opbouwen zijn we vanaf dat moment druk bezig met een aanvraag te doen voor Lat zijn verblijfsvergunning: welkom in de wereld van de IND (immigratie - en naturalisatie dienst). Voordat een verblijf hier in Nederland wordt toegestaan moet er heel wat gebeuren; een inburgeringsexamen moet worden afgelegd (hij is geslaagd!), bewijsstukken van relatie moeten aangeleverd worden, bewijs van voldoende inkomen, bewijs van ongehuwd zijn, enzovoort, enzovoort. Het is maar goed dat Lat altijd de rustheid zelve is, want ik wordt er tureluurs van. Het toppunt was dat ik voor het verkrijgen van alle papieren nog ‘even' weer op en neer moest naar Tanzania, maar dat vond ik eigenlijk ook niet erg, kon Lat immers weer even zien ;) Alle papieren zijn nu opgestuurd naar de IND en nu zijn we in afwachting van de goedkeuring ervan, als alles goed gaat, staat Lat eind mei weer op Schiphol en dan is hij hier voor onbepaalde tijd, eindelijk J

Ik zelf ben sinds 1 februari nu aan het werk op de spoedeisende hulp in het Delfzicht Ziekenhuis. Het is leuk, maar ik merk dat ik enorm last heb van de overgang van het werken in Tanzania, naar het werken hier. Ik mis Tanzania heel erg. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitdrukken of waar het hem precies in zit, maar het leven hier in zijn totaalheid is erg anders. Terug in Nederland is er weer een agenda, is er toch een zekere mate van druk, dan wel stress en dat is niet noodzakelijkerwijs negatief of minder leuk, maar ik was er niet meer zo aan gewend. Het is dubbel; hier in Nederland mis ik Tanzania, in Tanzania mis ik Nederland en dan vooral mijn familie en vrienden. Toen ik uit het vliegtuig stapte op Kilimanjaro Airport afgelopen maart was het daar in een keer weer; de geur van Tanzania, de vliegjes (ja zelfs die mis ik wel eens ;), de vumbi (stof), de taal, de mensen, de eetgewoontes (halfcakes, chappati's) en vooral natuurlijk Lat ;) Ik zie mijzelf inmiddels niet meer als toerist; op het vliegveld moet iedereen in een rij gaan staan om zijn visum te laten controleren; een rij voor ‘tourists' en een rij voor ‘residents' (=inwoners). Ik ben in de rij van residents gaan staan en ik heb een oudere medewerker van het vliegveld aangesproken in het Swahili (hij was stomverbaasd dat ik dat sprak) en gevraagd of hij misschien even naar mijn paspoort kon kijken zodat ik snel naar mijn vriend/man toekon. Het was een leuk gesprek en hij zei dat het heel normaal was dat ik nu snel door de controles heen kon, ‘wewe ni mtanzanian sasa' (je bent nu een Tanzaniaanse). Ik vind dat een compliment, de mensen daar beschouwen me nu (maar daar ging een gevecht aan vooraf ;) niet meer als mzungu, ik ben een van hen geworden. Soms is het ook wel moeilijk; mijn liefde voor Tanzania en tegelijkertijd voor Nederland lijkt mij soms in twee helften te splijten, waar is nu thuis? Maar dan probeer ik het maar zo te bekijken dat ik als het ware twee plekken heb die ik ‘thuis' kan noemen; Nederland en Tanzania.

Met het oog op de toekomst ben ik druk bezig om voor mijzelf (als dokter) ook een plan uit te stippelen en dit plan werd deze week werkelijkheid. Afgelopen week hoorde ik dat ik ben toegelaten tot de specialisatie tot tropenarts en dat ik per 1 september aan de opleiding (wat start op de Kinderafdeling in het MCL in Leeuwarden) mag beginnen! Willen we later terugkeren, heb ik in ieder geval deze specialisatie op zak. Lat start in augustus met zijn voorbereidend studiejaar voor de universiteit. Zijn diploma's werden helaas niet gelijkwaardig geschat aan Nederlandse diploma's vandaar dat zo'n voorbereidend jaar nodig is. Maar hij gaat er met frisse moed tegen aan, hij krijgt wekelijks les in Nederlands dus wie weet kan hij uiteindelijk ook meeschrijven op deze website ;) Zijn droom is om daarna ook Geneeskunde te gaan doen. Als dat lukt, zijn we hier dus nog wel even, maar goed ik denk maar zo, liever een lange weg bewandelen dan het verkeerde pad te kiezen ;)

Nou lieve mensen, dat is het wat betreft het nieuws aan het front van Lat en Jet. Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat en ik houd jullie op de hoogte (duimen jullie mee dat we maar snel officieel bericht van de IND krijgen? ;)

Veel liefs,

Jet