Wat is dat toch met Tanzania? Vanaf het moment dat ik uit het vliegtuig stap, is het er weer. Of eigenlijk eerder nog. Zodra het vliegtuig ongeveer zes uur onderweg is geweest en ik zie op ‘flight tracking' dat Kilimanjaro nadert, komt er zo'n kriebelend gevoel in de onderbuik. Niets lijkt meer in de maag te passen en ik wordt onrustig maar kan niets anders dan in mijn vliegtuig stoel blijven zitten, wachtend op het moment dat we landen. Als we dan geland zijn, kan ik niet wachten om als een van de eersten het vliegtuig te verlaten. En dan..ja dan, dan is het er; de krekeltjes, de warmte, de muggen, de geur, het Swahili om me heen. Ik sta er zelf nog altijd versteld van dat mijn leven deze wending heeft genomen. Afgelopen maand heb ik wederom de reis ondernomen en hoe mooi was het. .

In de dagen na aankomst, terwijl Lat aan het werk was, heb ik mijzelf dikwijls afgevraagd; wat is het toch dat maakt dat men in Tanzania ogenschijnlijk zoveel relaxter is. Het is een soort van acceptatie van de wereld in al zijn facetten; mooi of lelijk, goed of fout, arm of rijk, waar ik soms wel een beetje jaloers op ben. Al zit het soms zo tegen, alles lijkt te worden afgedaan met ‘hamnasjida' of te wel ‘geen probleem!' als dit God zijn wil is, dan is het zo, dat is wat ze tegen me zeggen en daarmee is alles te aanvaarden. Hoewel de meeste mensen aldaar weinig tot niets hebben, lijkt niets onmogelijk en zijn ze alle dagen vrolijk en vol goede moed. Bewonderenswaardig of niet? Een simpel voorbeeldje; het dagelijkse vervoer in de stad Arusha gaat veelal via daladala's (soort kleine transportbusjes waar officieel 13 personen in passen). Het heeft mij drie jaar gekost om dit systeem te snappen; dat wil zeggen dat ik weet waar het vertrekpunt is van een bepaalde daladala en belangrijker nog dat ik weet waar het mij in godsnaam naar toe brengt. Met niets dan mijn kennis van de Tanzaniaanse taal en wat shillings op zak besloot ik op een dag dat Lat aan het werk was, uit te vinden hoe ik met een daladala naar zijn werkplek kon komen. Nou, dat valt nog niet mee. Maar, trots als ik was, had ik de juiste daladala gevonden! Eenmaal in de daladala had ik een vrij plekje bemachtigd achter in de bus. Dat was achteraf gezien niet zo'n slim idee. Gaandeweg raakt het busje namelijk steeds voller, als je er dan halverwege weer uit wilt (want stoppen kan overal) dan moet eerst de halve bus eruit voordat jij daadwerkelijk uit kan stappen... Daar komt echter weer de typische Tanzaniaanse mentaliteit om de hoek kijken; Geen probleem! Kom er maar bij in! Aardappelzak of geit mee? Maakt niet uit, we maken wel plek! Big mama met een achterwerk zo groot als twee stoeltjes? Maakt niet uit! Pers jezelf er maar tussen! En altijd blijven lachen he, mooi toch? Ineengeperst tussen big mama en een figuur die tegen mij aan zat te praten dat ik zijn ‘friend' was en ‘I like you so much' kwam het moment van betalen. Het hele systeem van een daladala als onderneming is gefundeerd op de bestuurder en zijn handlanger. De handlanger hangt telkens half naar buiten over de schuifdeur en roept de plaats waar de daladala naartoe gaat om. Hij dirigeert ook mensen ergens te gaan zitten of staan als je denkt dat het onmogelijk is om nog ergens te gaan zitten of staan. Het moment van betalen wordt aangekondigd doordat hij met zijn geldmunten lawaai maakt. Het gebruikelijke tarief voor een ritje is steevast 300 shilling. Houdt dit in gedachten. Mijn moment van betalen was gekomen; ik geef de beste man een briefje van 500 shilling en wacht netjes op mijn wisselgeld. Wisselgeld wat niet kwam. Ik ook niet gek; ik vraag waar mijn wisselgeld blijft. Hij zegt dat dit het gebruikelijke tarief is. Ik heb hem daarna in keurig Swahili doen verstaan dat ik net als andere inzittenden graag 300 shilling wil betalen en dat hij me niet moet beoordelen op mijn kleur. Hierop kreeg ik een verontschuldiging, mijn wisselgeld en de mededeling ‘wewe sio mzungu, wewe ni Mtanzanian, unajua Kiswahili kabisa' (jij bent geen blanke, jij bent een Tanzaniaanse, jij kent Swahili als geen ander); bedankt voor het compliment, denk ik ;) Het toppunt van dit hele ritje kwam echter nog, ik vroeg het me al af, gaat er nooit eens iets mis in of met deze overbeladen daladala's? En jawel hoor, dat gebeurd. Bijna aan het einde van mijn ritje stopten we weer ergens om mensen uit te laden en anderen weer in te laden, toen de schuifdeur van het busje compleet uit zijn scharnieren viel of hoe je zoiets ook maar noemt. Daar stond ie dan; de handlanger met de schuifdeur in zijn handen. Ik kon het niet helpen maar ik verviel in de slappe lach. Ik dacht, dit wil ik zien, now way dat ik al uit stap. In Nederland zou iedereen denk ik allang op zijn strepen zijn gaan staan, eisen dat ze hun geld terug willen voor de vertraging die het vervoer op loopt. Hier bleef iedereen rustig zitten en bij het uitblijven van het maken van de deur, gingen we zonder deur verder...Hamnasjida!!

Een aantal dagen na aankomst hebben Lat en ik ons verplaatst naar een plaatsje ongeveer 90 km ten zuiden van Arusha waar Lat de inventarisatie van zijn werkgever moest doen. Aldaar bleven we ongeveer gedurende een 1,5 week. Op de eerste dag op deze voor mij als voor Lat compleet nieuwe omgeving , besloot ik een wandelingetje te maken. Ik kwam uit bij een lokaal gebouw waar ik veel auto's zag met een medisch logo erop. Er stonden wat mensen buiten en ik vroeg wat er hier gaande was. Ze vertelden me dat er sprake was van een meeting over seksuele voorlichting. Nadat ze hoorden dat ik dokter was, vroegen ze me of ik niet mee wou doen. Ja, natuurlijk, leuk! Zo gezegd zo gedaan zat ik even later in een subgroepje te discussiëren over voorbehoedsmiddelen. Dit deed nogal wat stof doen opwaaien. Ik lepelde een aantal manieren van anticonceptie op zoals de pil, een condoom, een spiraaltje,etc. Niets van wat ik noemde bleek onder mijn groepje heel aanvaardbaar. Hier moet ik wel bij vertellen dat mijn groepje bestond uit een enkele vrouw en voor de rest een vijftal oudere Maasai - heren die mij op een gegeven moment aankeken alsof ik niet helemaal goed snik was. Na het onderling bespreken van de discussiepunten was het de bedoeling dat de voorstellen voor anticonceptie klassikaal werden voorgedragen. Dat moest ik maar doen. Ik heb mezelf toen even vervloekt dat ik toegestemd had om hieraan mee te doen. Maar goed, wie A zegt, moet ook B zeggen, dus daar stond ik dan. In mijn beste Swahili uitleg te geven aan een groep van ongeveer 60 mannen over wat ik dacht dat de beste manier van anticonceptie was. Met een hoofd zo rood als een vuurtoren of zoals we het in het Gronings zo mooi kunnen zeggen; met 'n kop as n bol' mocht ik na een pleidooi van ongeveer een halfuur de schietschijf verlaten. Waar ik dacht dat ze mij liever zagen gaan dan komen, kreeg ik toch nadien van enkelen een compliment. Ach ja, wij hier in Nederland moesten ook wennen aan het idee van de pil en een condoom denk ik maar zo.

Wat ik ook gemist heb en waar ik gelukkig gedurende deze tijd weer van kon genieten, was het eten. Lekkere chips - mayai, chappati's en pilau, heerlijk! Wat ik niet gemist heb, was de lokale delicatessen als soep met lekkere stukjes dunne darm of maag erin. Maar goed, alles is smakelijk met een beetje zout zullen we maar zeggen. .;)

De kerstdagen hebben Lat en ik naar Tanzaniaanse standaarden, erg luxe doorgebracht. In een lodge buiten Arusha met zowaar een bubbelbad had ik wederom niet gevoel dat het kerst was. Het was warm, bloedheet zelfs, maar dat mocht de pret niet drukken, ik vind het heerlijk. Juist hier, op deze super - de - luxe plek was er sprake van ongedierte. Of laat ik het anders zeggen, van een exemplaar wat zich had verschanst bij ons in de douche. Ik zat nietsvermoedend rustig een boek te lezen toen Lat zich wou gaan douchen. Opeens komt hij uit de douche zetten, gaat naar buiten en komt terug met een grote tak. Ik kijk hem vragend aan en hij zegt nog ‘It's nothing, don't worry!' . Vooral dat laatste deed mij vermoeden dat ik mij wel zorgen moest maken. Ik loop richting de douche maar Lat roept dat ik vooral niet verder moet komen. Oke, daar wordt ik wel bang van. Ik ben op het bed gesprongen en met angsten en beven gewacht tot Lat weer naar buiten kwam. Ik hoorde hem enkele stokslagen uitdelen, waarna het stil bleef; even later was het leed geleden en kwam hij naar buiten als een trotse jager met zijn prooi; een gif - spuwende salamander..Vrolijk kerstfeest ;)

Maar o wat vliegt de tijd als je het naar je zin hebt. Na de kerstdagen kwam al snel oud en nieuw en voordat je het weet is het al weer tijd om terug te keren naar Nederland..In Nederland wachten mijn lieve familieleden en vrienden maar o wat voel ik mij thuis in dat land. Soms wens ik dat ik nooit de stap naar Tanzania had gezet 3 jaar geleden, maar wat zou ik dan wel niet allemaal gemist hebben, aan de andere kant misschien had ik me nu dan niet zo in tweeën gespleten gevoeld. Maar goed, ik probeer positief te denken zoals mijn vader altijd zegt, dus in plaats van 1 thuis, heb ik er 2 ;)

Lieve allemaal, ik wens jullie allemaal nog al het goeds voor het komende jaar. Mochten jullie je afgevraagd hebben waar toch mijn kerstkaart bleef, dan weten jullie nu hopelijk het antwoord.

Ik ben weer terug van weggeweest en beloof jullie binnenkort een nieuw verhaal.

Heel veel liefs,

Jet