Ik vrees dat ik besmet ben. Met de Afrika koorts wel te verstaan, geen andere gekkigheden hoor. Ik geloof ook dat geen medicijn hier tegen bestand is. Laatst sprak ik met een ‘lotgenoot'; een Afrikaan die alhier in Nederland zich ook in tweeën gespleten voelt. Tezamen hebben we besloten om het niet te dramatiseren maar in plaats daarvan er een positieve draai aan te geven: we hebben twee plekken die we thuis kunnen noemen, wat wil je nog meer?

Zoals sommigen van jullie weten kruipt het bloed al een poosje waar het niet gaan kan. Er is veel gebeurd in mijn persoonlijke leventje en ik heb even een adempauze ingelast. Op onverwachte momenten is het gevoel, het gemis, echter daar. Er is een liedje van Acda en de Munnik die dat mooi omschrijft: ‘Ik kom pas als je liggen gaat, je klaar bent voor de nacht. Ik kom in beelden en fragmenten; harteloos en onverwacht.' Hoewel ik geleerd heb voorzichtiger te zijn, kan ik niet anders dan in dit geval het hart te volgen. Er is me een baan aangeboden in Tanzania, in Arusha, dus dit keer iets minder in de bush en ik heb besloten om hem aan te nemen; vanaf eind juli zit ik weer een eindje van Groningen vandaan. Ik hoop er op alle fronten meer ervaring op te doen, met mijn 25 lentes jong kan ik me dat als jonge dokter permitteren. Sterker nog, ik hoop er wat ouder en wijzer uit te komen zodat ook de oudere, vooral mannelijke patiënten mij voor vol aannemen in plaats van dat ze zeggen, nadat ik ze heb onderworpen aan een lichamelijk onderzoek nota bene,'mor mien wicht, komt dr nou nog n dokter, of nait?' Je kan het ze ook niet kwalijk nemen.

De ‘ziekte' die ik heb, blijkt besmettelijk te zijn. Misschien kunnen ze niet anders door mijn aanhoudend gepraat erover, maar mijn moeder en tante hebben het ook goed te pakken. Al lange tijd heb ik een droom en die droom bestaat onder andere uit het oprichten van een eigen kliniek in Tanzania. Ik realiseer mij dat die klus niet zo een-twee-drie geklaard is en dat het mogelijk voor altijd blijft wat het nu is, een droom. Maar in plaats van te doemdenken probeer ik in ieder geval een poging te doen. Als jonge vrouw ben ik in Tanzania gedoemd om in mijn eentje ten onder te gaan aan corruptie en bureaucratie vandaar dat ik professioneel gezien de handen ineen heb geslagen met een oudere missionair die al 27 jaar zich onder de Maasai begeeft,de Duitse Angelica. Voor wie zich het goed herinnert, heb ik haar al eens eerder genoemd in mijn verhalen. Toen Maaike en ik voor het eerst Malambo aandeden hebben we korte tijd (waarna we eruit gejaagd werden) in haar ‘crib' mogen verblijven (ze was toen zelf niet thuis). Angelica is in vele opzichten mijn voorbeeld; ze spreekt vloeiend Maasai en ze staat letterlijk en figuurlijk haar mannetje. In de tijd dat ik haar heb leren kennen was ze nog met volle overtuiging een non maar heden ten dage is ze getrouwd! Zo zie je maar weer, je weet het maar nooit! Angelica heeft in al die tijd dat ze in Malambo woont, veel goed werk verricht. Zo heeft ze een nursery school (kleuterschool) en een weeshuis opgericht. Bij mijn laatste bezoek aan Tanzania heb ik uitgebreid met haar gesproken en hebben we besloten elkaar tot hulp te zijn en mogelijk ons ultieme einddoel van een eigen kliniek te bereiken. Toen mijn moeder en tante dit hoorden, besloten ze dat ze ons hiermee willen helpen. En met succes. Alle stoffen die ik iedere keer met liefde mee op en neer heb gesjouwd vanuit Tanzania, blijken nu goed van pas te komen. Ze naaien, haken, breien, borduren zich helemaal suf en hebben inmiddels al heel wat verkocht. Alles ten behoeve van de Maasai.

Om dit initiatief nog meer te steunen wil ik jullie graag uitnodigen voor een afscheidfeest / inzamelingsactie ten behoeve van de Maasai via de projecten van Angelica.

Op vrijdag 6 juli zijn jullie vanaf 19.00 van harte welkom in Huize Koerts (Nieuwstad 5 te Holwierde; parkeren bij de kerk) om een gezellige borrel te drinken en eventueel een mooie Tanzaniaanse souvenir tegen een kleine bijdrage mee naar huis te nemen. Om een beetje een idee te krijgen van wat we zoal verkopen, kun je de foto's hiervan bekijken op mijn website. Meer informatie is ook te vinden op http://www.massai.org/ .

Ik zal jullie straks gaan missen, dat is het moeilijke. Nederland niet zozeer. De kaas misschien en natuurlijk de snert maar daar valt mee te leven. Ik beloof jullie op de hoogte te houden van mijn wel en wee via inmiddels deze welvertrouwde website.

Hopelijk tot 6 juli!

Veel liefs,

Jet