Maasai Cross

Eindelijk heb ik weer even de kans om iets van me te laten horen. Door stroomstoringen en afwezigheid van internet kon ik helaas geen contact met de buitenwereld maken.

Maar ik kan jullie mededelen dat we inmiddels aangeland zijn op onze plek van bestemming, namelijk in Wasso. Dit ging echter niet zonder slag of stoot..

Vrijdag moesten we nog de hele dag in Arusha verblijven om de volgende dag met de bus te kunnen vertrekken. Die dag hebben we kennis gemaakt met een Fransoos genaamd Thomas, hij verbleef ook in het backpackers hotel, ik noemde hem Antonio omdat hij wel erg veel leek op de bekende Antionio Banderas (kijk maar naar de foto Inez, je kan je hart ophalen), niet onaangenaam ;) (en nee Pieter het is niet wat je denkt) met hem zijn we naar een echte Masai markt geweest. Als blanke ben je op straat zo wie zo een opzienbarendheid maar op de markt werd nog meer benadrukt hoe blank je eigenlijk voor hen bent, continue riepen ze mzungu (=blanke), you buy? Op een gegeven moment vroegen ze ons waar we vandaan kwamen en toen ik zei Nederland, was het direct van aaah, ‘kijken, kijken, nee kopen', schijnbaar is dat wat ze gewend zijn van ons Hollanders.

Terug in ons hotel zijn we, na een kakkerlakken - patrouille, vroeg op bed gegaan omdat we de volgende ochtend vroeg (half 6 Nederlandse tijd) met de bus zouden vertrekken richting Wasso. Van te voren had ik niet de verwachting dat we in een mooie touringcar van de Arriva in een paar uur zouden aankomen, maar wat we wel aantroffen overtrof alles.

In een bus die in Nederland de APK - keuring lang niet meer zou halen (genaamd Maasai Cross), zaten wij tezamen met vele, vele anderen. Bagage werd op het dak geplaatst, maar hoe langer de busreis duurde hoe meer er ook in de bus werd geplaatst (zowel bagage als mensen). Naast mijn stoel (in het gangpad) lagen meerdere zakken (we dachten dat er aardappelen in zaten maar mogelijk hebben we het mis), bananenschillen en dozen. Voorin de bus stond een doos waar met koeieletters op geschreven stond: EGGS, HANDLE WITH CARE, waarna er vervolgens iemand halverwege de busreis gewoon op ging zitten..

Langs hobbelige wegen, zanderige wegen of gewoon over geen weg ging de bus dwars door het Serengeti National Park en de Ngorogoro krater. Indien bergopwaarts ging hij (gelukkig) soms niet harder dan 15 km / uur. Moet eerlijk zeggen dat ik soms bij dergelijke hoogtes mijn hart vasthield, helemaal doordat we door de hobbels soms van links naar rechts schommelden en ik meer het idee had op een boot te zitten dan in de bus..

Onderweg waren we voor de medepassagiers (wederom) een opmerkelijk vertoon, er werd om ons gelachen en meerdere keren zijn we op de foto gezet. Andersom hebben wij dat natuurlijk ook gedaan, met name wanneer het de Masai betrof. Van te voren was ons verteld dat de Masai een hele eigen geur met zich mee dragen doordat ze niet de mogelijkheden hebben zich te wassen zoals als wij dat doen, deze busreis bracht ons het ‘geluk' om hier uitgebreid kennis mee te maken. De bus stopt namelijk waar dat nodig is, dat wil zeggen indien er ergens onderweg mensen (Masai) lopen, kunnen deze mensen mee reizen tot waar ze willen. Meerdere malen zijn we onderweg gestopt om Masai in - en uit te laten (vol = vol bestond wederom niet). Telkens kwamen ze heel dicht bij ons, Maaike had ze soms bijna op haar schoot. Masai - vrouwen dragen hun kinderen in een doek bij zich, hun urine en ontlasting laten ze ter plekke lopen, je kan je voorstellen dat wij de angst hadden dat dit zou gebeuren, gelukkig werd dit ons bespaard.

De reis leek op een gegeven moment eindeloos te duren. Daar reden we, urenlang, in de dorre lege vlaktes met waar we ook keken niets in de verre verte. Toen op een gegeven moment we stopten voor een sanitaire pauze (Maaike en ik hebben alles opgehouden) bleek dat er iets mis was met de bus. Een schijnbaar essentieel moertje ontbrak en het duurde even voordat hij weer gevonden was. Even dacht ik toen, ik kom hier nooit meer weg.

Gelukkig konden we onze hobbelige tocht hervatten en na ongeveer 9 ½ uur kwamen we, stoffig en al, aan in Wasso.

Het dorp Wasso zelf is opgebouwd uit kleine huisjes, waarvan sommige lemen hutjes, gebouwd op een zanderige grond. Uitgestapt werden we verwelkomd door praktisch het hele dorp, de kleine kinderen riepen veelal ‘mzungu, money!'. Geld heb ik ze gegeven, maar pas nadat ze onze koffers op een karretje naar het ziekenhuis hebben gebracht.

Aangekomen in het ziekenhuis werden we heel hartelijk verwelkomd door Christian van Rij en zijn vrouw (Nederlandse dokter daar in het ziekenhuis).

Door onze enerverende busreis waren we best wel heel erg moe en we zijn daarom kort daarna naar onze kamer gebracht waarna we een douche hebben genomen en in een diepe slaap (op een normaal en schoon bed) zijn gevallen ;)

Zodra ik kan laat ik weer van mij horen,

Liefs,

Jet!