Gisteren ontving ik de twijfelachtige eer om gezegend te worden. En zoals sommigen van jullie misschien al weten gebeurt dat hier niet met een kannetje water, nee, hiervoor gebruiken ze hun zelfgeproduceerde spuug..Nadat deze klodder mijn schoen had bereikt (het had slechter af kunnen lopen), heb ik maar een vriendelijk knikje gemaakt, ‘asante' (=bedankt) gemompeld en me daarna snel uit de voeten gemaakt om me bezig te houden met waar we voor kwamen, namelijk het nakijken van de zwangere vrouwen in het plaatselijke Masai - dorp.

Iedere dag bezoekt een Landrover van het ziekenhuis een meer of minder afgelegen gebied in een spreidwijdte van ongeveer 100 km van Wasso. Zo ook gisteren. Maaike en ik hadden vooraf gevraagd of we mee mochten en dat was geen probleem. Rond 10 uur (Tanzaniaanse tijd) zouden we vertrekken. Tijd is hier echter een ruim begrip. Tien uur wordt gemakkelijk half 11 en half 11 wordt snel vervangen door 11 uur. Dus daar stonden we dan, keurig netjes om 10 uur in onze witte jassen, klaar voor vertrek. Tegen kwart over 10 kwam de Landrover eraan en wij dachten, mooi, we kunnen gaan! Maar nee, er moest eerst nog een kopje thee worden gedronken (hoe konden we dat vergeten). Bovendien moesten we ons nog gaan omkleden, dokter Mozes (zo heette de arts die ook meeging naar de outreaches) waarschuwde ons namelijk dat we onze jas nooit wit zouden houden. Achteraf volledig terecht ;)

Weer een halfuur later konden we dan echt vertrekken. Daarbij wil ik jullie niet een beschrijving van onze chauffeur onthouden. Hij oogt in het eerste begin vooral heel erg groot en daardoor was ik eerlijk gezegd een beetje bang voor hem. Wanneer hij echter glimlacht, verschijnt er een prachtig wit gebit dat mooi afsteekt tegen zijn donkere huid. Voor degene onder jullie die de film ‘The Greenmile' kennen, hij lijkt wel een beetje op die grote goedzak die daarin speelt. Met hem achter het stuur, zijn hoofd slechts luttele cm's van het plafond verwijdert, vertrokken we richting het noorden, naar de grens met Kenia.

Langs rotsachtig gebied kwamen we door diepe dalen maar ook hoge afgronden (!) met onderweg vele Masai die onderweg waren met hun kuddes geiten (Corry, zoveel heb je er nog nooit gezien, zal proberen een mooie foto voor je te maken) of koeien. De koeien verschillen, uiteraard, erg van onze (vette) koeien thuis. De Masai hebben geprobeerd om op de uitgestrekte vlaktes echte Friese koeien te laten grazen, maar die gedijen hier helaas niet. Papa, de Masai boeren in Wasso willen graag met je praten want ze geloven niet dat een koe in Nederland wel zo'n 50 liter op een dag kan produceren.

Dat echter terzijde. Na ongeveer een half uur onderweg te zijn geweest werd er bij een paar huisjes alweer gestopt voor, je raad het al, thee!

Voor Maaike en mij was dit even een kans om de benen te strekken (we zaten wederom opgevouwen in de auto) en wat rond te kijken bij de winkeltjes die daar ter plekke aanwezig waren. De kinderen daar hadden het tot een uitdaging voor zichzelf gemaakt om te durven zwaaien naar een mzungu, wanneer wij dan terug zwaaiden, maakten ze snel dat ze weg kwamen ;)

Onze tocht werd na een tijdje gelukkig toch weer vervolgd en leidde ons naar een boma van enkele Masai - hutjes groot. Door nieuwsgierigheid geleid, vroeg ik Dori (erg aardige verpleegkundige die ook mee was) of ze aan de Masai toestemming wou vragen voor ons om even rond te kijken. Het bleek dat de Masai de avond ervoor een feestje hadden gehad vanwege de besnijdenis van een jongetje uit hun stam. Deze heugelijke gebeurtenis was aanleiding om diep in het glaasje van hun eigen, sterk geconcentreerde (!), bier te kijken, oftewel de Masai mannen waren stomdronken..

Niet onder de indruk van de dronken mannen, vervolgenden we samen met Dori onze weg richting een typisch Masai hutje. Op dat moment was het buiten best wel erg koud en regende het bovendien. Binnen in het hutje was het echter lekker warm (gemaakt van koeienmest, dus kun je zien waar mest al niet goed voor is ;), maar wel pikkedonker.

Eenmaal weer buiten stonden er een aantal dronken Masai waarvan een zich niet bedacht en door een goeie rochel en een gesproken woord van zegening een klodder spuug regelrecht op mijn schoen richtte, de rest is geschiedenis..

Gedurende ongeveer een dik uur hebben we vervolgens zwangere Masai vrouwen nagekeken, getest op HIV (waren gelukkig allen negatief) en ijzer - injecties gegeven.

De terugreis duurde minder lang dan de tocht er naar toe (geen thee - pauzes dit keer), verkleumd van de kou en grauw van het stof kwamen we tegen vier uur 's middags weer veilig aan Wasso. Omdat warm water hier op het moment (door de afwezigheid van de zon) niet aanwezig is, hebben we de huishoudster om warm water gevraagd in een thermoskan en zo elkaar de haren gewassen. Was wel even lekker ;)

Mijn griep lijkt de goede kant op te gaan, dankzij de antibiotica voel ik me al een stuk fitter.

Ga daarom zo direct proberen om een rondje te hardlopen, heb gehoord dat je niet raar op moet kijken als ze gewoon met je mee gaan rennen, maar dat zullen we dan wel weer zien ;)

Wederom heel erg bedankt voor al jullie lieve en ondersteunende berichtjes, voor al als je niet zo fit bent, is dat erg fijn om te lezen.

Ik houd jullie op de hoogte.

Veel liefs,

Jet.