Aan mijn ‘theepauze' kwam abrupt een einde toen er melding werd gemaakt van een spoedgeval. Maaike was al eerder ter plaatse en ik trof haar aan met een patiënt die zichzelf in zijn hand had geschoten. Aan de mate van zijn verwonding kon ik zien dat hij dit niet met de eerste de beste lullige buks had gedaan..

De slager, in zijn sas, worstelde zichzelf in een OK - jasje en ging aan de slag. Maaike en ik volgden in zijn voorbeeld en probeerden zo goed en zo kwaad als dat ging, te assisteren. Helaas bleek dat de pink, ringvinger en middelvinger niet gespaard konden worden, wat overbleef was de meest misvormde hand (hoe dubbel ook, in de vorm van een pistool..) die ik ooit heb gezien.

Schotwonden komen hier relatief veel voor. Dit kan mede verklaard worden door het feit dat ook best veel mensen in het bezit zijn van een geweer. Zo ook dokter Christian. Zijn geweer dient in dit geval niet voor het schieten op mensen maar voor op honden.Eerst kon ik niet goed begrijpen waarom hij dat deed, maar het is mij nu duidelijk dat veel van de honden hier het hondsdolheidvirus met zich meedragen. Bij contact met een mens (bijvoorbeeld door een beet) kunnen ze het virus overdragen met de dood als gevolg. Inmiddels heb ik twee honden afgemaakt zien worden waarvan eentje gedurende een aantal dagen gewoon bleef liggen op het ziekenhuisterrein, hoe zo hygiëne?

Naast honden zijn hier tig andere diersoorten in alle soorten en maten aanwezig. De allerkleinste en op dit moment de vervelendste, zijn toch wel de vlooien. Vooral Maaike zit eronder..Toenemend in grote krijgen we dan de salamanders en hagedissen die voor in onze ‘tuin' leven. Overdag en 's nachts heb ik steevast een handdoek voor mijn deur om te voorkomen dat ze in mijn kamer kruipen. De ramen moeten overdag ook goed gesloten blijven omdat de apen anders kans zien alles overhoop te halen en je wc en douche onder poepen.Daarnaast hoef je niet op te kijken als er opeens een ezel in het ziekenhuis loopt. De eerste keer dat ik dat zag dacht ik dat het weer tijd was voor sterkere brillenglazen, maar het was toch echt geen gezichtsbedrog;) De koeien van de Masai willen ook nog wel eens ontsnappen aan hun kudde en lopen hier dan doodleuk in de tuin. Een aantal dagen geleden riep Maaike mij bij het zien van een stier een paar meter voor onze deur. Ik, duidelijk in mijn sas, heb een stok gepakt en hem daarmee naar de rivier gejaagd. Eens een boerendochter, altijd een boerendochter ;)

Landbouw in de vorm van het verbouwen van koren, of groente en fruit is iets wat ze hier in Wasso, vanwege de droogte, niet veel hebben. Donderdag vroeg Christian ons of we mee gingen naar Digodigo, een plaats ongeveer 50 kilometer meer naar het zuiden van Tanzania en door zijn ligging meer vruchtbaar dan Wasso. Daar zaten we dan weer. De grote, vriendelijke Bubba (zo noem ik hem nu maar) achter het stuur, Christian ernaast en Maaike en ik, nog enigszins comfortabel, achterin.Dat hebben we echter geweten. In Digodigo (waar een kleine patiëntenkliniek gelegen is) bleken er een aantal patiënten te zijn die mee moesten naar ons ziekenhuis om daar behandeld of geopereerd te worden. Onder hen was een zwangere vrouw met volledige ontsluiting die al sinds een dag in baring was maar waarvan het kind maar niet naar buiten wou komen.

Een andere patiënte had net een miskraam gehad en bloedde nog hevig na. Naast de patiënten moesten er natuurlijk ook enkele familieleden mee, dus hup oma, moeder en man er ook nog maar bij in. Alsof dat nog niet genoeg was, bedacht een medewerker van de kliniek in Digodigo dat hij nu wel een poosje naar Wasso wou, dus hij (heerlijk fris ruikend overigens..) bedacht zich niet en vond ook nog een plekje in de auto..

Om niet geplet te worden door Bubba (wiens plaats als chauffeur was ingenomen door Christian) besloten Maaike en ik samen op een stoel te gaan zitten met de bevallingskit op onze schoot, mocht het kind er toch in een keer uitschieten (gestimuleerd door alle bobbels en hobbels onderweg) hadden we in ieder geval ‘gereedschap' bij ons.

Ondanks dat we bijna twee uur lang in deze benarde positie zaten, was het landschap waar we doorheen reden werkelijk prachtig. Onderweg kwamen we vele schoolkinderen tegen die ons begroeten alsof we de koninklijke stoet zelf waren;)

Hoe mooi deze route ook was, het viel in het niet bij wat ik gisteren heb gezien. Eens in de zoveel tijd vertrekt een vliegtuig van de Flying Medical Service vanuit Wasso naar ver - of onbereikbare gebieden. Omdat Maaike gisteren voor een dag op safari was (ik ga dat nog doen met mijn ouders) had ik bedacht mee te gaan met de FMS. Samen met een Amerikaanse piloot, een verpleegkundige (Dori) en dokter Magdalena vertrokken we. Ondanks mijn hoogtevrees, genoot ik volop en heb ik denk ik een deel van mijn hart verloren aan het prachtige Tanzania waar we overheen vlogen (zie ook mijn foto's).

Viermaal zijn we op verschillende plekken geland om aldaar zwangere vrouwen te onderzoeken, zieke kinderen en volwassenen te behandelen en eventuele vaccinaties te geven. De landingsbaan was telkens afgezet met stenen, een enkele keer moesten eerst geiten of koeien weggejaagd worden voor we konden landen;)

Naast de landingsbaan stond veelal een enkel hutje waarin de Masai (vanuit de lucht zag je ze niet, maar op de grond kwamen ze van alle kanten aanzetten) onderzocht werden, is wel even iets anders dan in een mooi wit blakende onderzoekskamer in een Nederlands ziekenhuis ;)

Na op de vierde en laatste plek patiënten behandeld te hebben, was ik echt kapot. Mijn gedachte was dat we weldra zouden vertrekken, maar voordat dat mogelijk was, moestener eerst nog eieren gekocht worden door de verpleegkundige en de piloot. En geloof me, dat duurt wel eventjes..Werkelijk ieder eitje wordt goed beknepen (niet te hard natuurlijk) en gekeurd, waarna er gediscussieerd wordt over de prijs. Als ik je vertel dat alleen al de verpleegkundige 66 eieren heeft gekocht, hoef ik denk ik niets meer te zeggen over hoe lang we daar nog hebben gestaan..Ook de piloot kocht eieren en als klapper op de vuurpijl een kip! Eenmaal raden waar die mocht zitten, juist ja, met vier poten aaneengebonden bij de verpleegkundige en mij op schoot, ik kijk inmiddels nergens meer van op ;)

Moe maar voldaan, kwamen we uiteindelijk veilig, met kip en al, aan op het vliegveld in Wasso. Een dag om niet snel te vergeten!

Ben benieuwd hoe het bij jullie allemaal is.

Ik houd jullie weer op de hoogte.

Veel liefs,

Jet!