Vandaag is het precies drie weken geleden alweer dat wij uit Nederland vertrokken zijn. Volledig gewend aan het leven hier zijn we nog bij lange na niet, maar wat in onze ogen eerst heel erg vreemd was, zoals het laten lopen van de urine en ontlasting, begint nu ‘gewoon' te worden. Zelf gaan we gelukkig nog wel steeds naar het toilet ;)

Maaike en ik kwamen het afgelopen weekend op het idee om de Tanzanianen hier (in dit geval de clinical officers) kennis te laten maken met echte Hollandse spelletjes.De hilariteit die ontstond bij de uitleg over het spel ‘snoephappen' was al groot, maar bereikte zijn maximum bij de uitvoering ervan. Enkelen durfden niet hun hoofd in het water te steken uit vrees dat ze nooit weer ‘boven' zouden komen. Zo ook Joseph. Joseph is een Masai - krijger in opleiding tot advocaat. Bij het horen van het woord ‘krijger'moet ik zelf altijd denken aan een tot de tanden toe bewapend figuur met vaak (zoals je ze hier in ieder geval ziet) een spaarzaam lendendoekje om de middel om het zaakje te bedekken. Dit beeld valt volledig in het water bij het zien van Joseph. Met zijn hoge schaterlachje, keurig gepoetste schoenen en een net pak vreest hij zelfs een bakje met water waaruit hij een snoepje moet happen. Hoewel er een taboe op rust, denk ik dat hij de eerste Masai - homo is die ik hier heb gezien.

Naast het snoephappen hebben we nog overwogen om ‘ezeltje prik' te spelen, echter niet zoals wij het thuis gewend zijn, maar op echte ezels, deze zijn hier namelijk in overvloede.Omdat dit ons toch wel wat ver ging, besloten we om met de hele club te gaan badmintonnen. Midden tussen tig geiten en tal van Masai als toeschouwers, hebben we ons uitgeleefd met onze rackets en shuttle.

's Avonds zijn Maaike en ik ‘uit eten' geweest met twee Masai - studenten die ook in Wasso verblijven. In plaats van dat we rijst in het ziekenhuis aten, kregen we dit nu voorgeschoteld in wat een restaurant had moeten heten. Ach, het gaat om het idee ;)

De terugweg leidde ons door een erg donker bos met alleen de sterren en maan als verlichting.Halverwege diende er een beekje gepasseerd te worden. Ik, toch altijd al een matige score op de grove motorische ontwikkeling, miste de steen waarop ik moest stappen en belandde met (gelukkig!) een voet in een vieze donkere drab..De Masai - student stond er vervolgens op dat hij mij de hele weg naar huis toe zou dragen. Hoewel erg lief bedoeld, heb ik hem gezegd dat hij niet goed bij zijn hoofd was en dat ik echt nog wel kon lopen. Dat moet je de Masai - mannen in ieder geval nageven, ze zijn erg hoffelijk, kunnen de Nederlandse mannen nog wat van leren ;)

Het weekend is kabbelend over gegleden in alweer een nieuwe week en Maaike en ik hebben besloten samen met Franco, de slager, mee te lopen. Onder het motto van ‘twee verstaan altijd meer dan één' hadden we de hoop meer te kunnen verstaan van zijn sputterend gemompel. Dit valt echter tegen. Het merendeel van de tijd kijken we elkaar met grote ogen aan omdat we echt niet weten wat hij zegt. Gedurende een OK kan dit best vervelend zijn. Eerder deze week moest ik hem assisteren bij een liesbreuk. Doordat hij een mondkapje droeg, verstond ik hem nog slechter dan anders. Telkens moest ik vragen, ‘sorry, what did you say?'Schijnbaar geïrriteerd, kreeg ik gedurende deze operatie meerdere keren een tik over mijn handen. We zijn gelukkig niet de enige die problemen met zijn taalgebruik hebben, iedereen die hem kent, zegt hem nauwelijks te kunnen verstaan.

Deze week heb ik daarnaast zelf voor het eerst kennis gemaakt met de OPD, een soort van polikliniek waar patiënten met allerlei soort problemen de revue passeren. Gisteren was er tevens een Masai - markt in het dorp. Nu zul je denken, wat heeft dat er mee te maken, nou een heleboel.Vele van de Masai combineren namelijk hun komst naar de markt met een bezoek aan het ziekenhuis, als ze toch in de buurt zijn, kunnen ze immers net zo goed even langs gaan ;)Het is werkelijk ongelofelijk hoeveel mensen er op de OPD verschenen. Daar stonden ze dan met z'n allen, te dringen voor de deur tot ze binnen mochten komen. Zijn ze binnen, komt vaak de buurvrouw, moeder, zus of broer er ook even bij zitten. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd! De patiënten hebben vaak de verwachting dat ze iets voorgeschreven krijgen, wat er ook aan de hand is, bijna iedereen krijgt daarom Paracetamol en vaak een anti - malaria middel.

Zojuist hebben we net weer een middag OPD afgesloten en beide zijn we er nu aan toe om eventjes met de voetjes omhoog te gaan. Voordat we dat echter gaan doen, moet ik nog even een aantal woorden aan mijn metgezellin hier wijden. Maaike, ze wordt hier ook wel Jamaica genoemd ;), heeft namelijk de laatste tijd erg veel pech.. Inmiddels is het dusdanig dat we er maar om lachen. En oh, wat hebben we de afgelopen week gelachen. Het arme kind zit namelijk onder de luizen en eet nu ladingen knoflook om de kleine ettertjes te verjagen. Vooral 's ochtends verspreidt ze daardoor een heerlijke geur ;) Mijn lachspieren werden deze week extra gestimuleerd toen Jamaica een schaamhaar in haar kopje met thee aantrof, alsof dat nog niet genoeg was, bleek het brood was ze at ook verschimmeld te zijn. Het was zoveel domme pech bij elkaar dat we het uitproesten van het lachen ;) Wat echter wel heel vervelend is, is dat haar telefoon tijdens het snoephappen in het water is belandt en niet meer werkt, nu vandaag haar computer ineens ook alle toegang tot het internet verhinderd, is de ramp wel compleet. Máár, we gaan op zoek naar een nieuwe telefoon en er is hier een handige Masai - computer man (ja, je verwacht het niet) waar wij onze hoop op hebben gevestigd om de computer te fixen. Er dus hoop!

Verder vertrekken we morgen samen met de priester in opleiding (dus niet de slager) naar een plaatsje genaamd Malambo, ongeveer twee uur verder op. Aldaar zullen we de komende nachten verblijven in een echte boma. Hoewel niet bevorderlijk voor onze luizen is het wel een ervaring die we, hopelijk, nooit weer zullen vergeten.Internet is daar echter niet aanwezig, dus na het weekend vertel ik jullie hoe onze overnachting tussen de geiten en de Masai was, hoop dat verder alles goed met jullie is.

Tot dan!

Liefs,

Jet

Oh, en trouwens een kip heeft inderdaad twee poten, haha ;)