Het heeft even geduurd maar eindelijk ben ik in staat om jullie bericht te sturen. Door afwezige internetverbindingen en een opgedane buikgriep was ik even een aantal dagen uit de roulatie, nu krabbel ik gelukkig echter weer wat op en ben ik in staat jullie mee te nemen naar de plaats waar Maaike en ik dit afgelopen weekend zijn geweest. Mocht je denken dat Holwierde het einde van de wereld is, heb je het toch echt mis, want waar wij vrijdag belandden was behoudens een paar hutjes en heel veel vumbi (=stof) werkelijk helemaal niets..

De priester had ons toegezegd dat we met hem in de auto mee konden rijden naar Malambo (onze plek van bestemming). Twee uur later dan afgesproken (we raken er inmiddels een beetje aangewend) kwam hij eraan zetten. Onze hoop om een beetje vrij in de auto te kunnen zitten werd al snel de kop ingedrukt bij de aanblik van het aantal personen dat al in de auto zat. Tezamen met nog dertien (!) andere personen zaten we als sardientjes in een blik, ze noemen het hier ook wel ‘banana'. Zelf had ik niet gedacht dat er nog iets bij in kon, maar ik had natuurlijk beter moeten weten. Onderweg werd er meerdere keren gestopt om zakken graan, frisdrank en allerlei dozen bovenop de auto en bovenop ons te plaatsen. Met verstand op nul en blik op oneindig heb ik mij er maar aan overgegeven, hopend dat we ook dit weer zouden overleven ;)Naarmate de duur van de tocht vorderde, nam de hoeveelheid vumbi in de omgeving toe, het gebied kreeg meer en meer het karakter van een woestijn met als gevolg dat de wegen vrijwel onbegaanbaar waren. Met, behoudens rotsen, werkelijk niets in de verre wijde omtrek hadden we plots onze bestemming bereikt. Ons zelf nog afvragend waar we in hemelsnaam beland waren, werden onze spullen al uitgeladen en voordat we het wisten waren de priester en zijn partisanten al vertrokken. Van dokter Christian hadden we begrepen dat we ter plaatse een Duitse non zouden aantreffen die ons wel onderdak kon bieden. Al wat er was, was echter geen non..Wat bleek, ze was voor het eerst sinds lange tijd terug naar Duitsland, tuurlijk ;). De hoop niet opgevend, hebben we enkele mensen ter plaatse gevraagd of we toch een slaapplaats konden krijgen. Eerst hadden we nog overwogen om er zelf op uit te trekken om onze vriend (die we in Malambo zouden bezoeken) te vinden, maar aangezien het al donker werd en de hyena's op de loer lagen, besloten we onze levens niet nog verder in de waagschaal te leggen.

Zwart als roet waren we er eigenlijk best wel aan toe om ons te wassen en even naar het toilet te kunnen. Met afwezigheid van elektriciteit en stromend water gaat dat echter anders dan wij gewend zijn. Mijn kringspieren sloten zich hermetisch af bij de aanblik van het ‘toilet', wat in feite niet meer was dan een gat in de grond met zeer veel ongedierte er omheen zwermend en niet te vergeten een heerlijke geur rondom. Onze douche bestond uit een emmer met water waarmee we ons, zo goed en zo kwaad als dat ging, geprobeerd hebben ‘vumbi - vrij' te maken. De kamer die ons vervolgens werd toegewezen was van de non zelf. Vol ongeloof en bewondering heb ik mij afgevraagd hoe deze vrouw, die inmiddels al 28 jaar op deze een en dezelfde plek woonde, het voor elkaar kreeg hier te leven en zichzelf in dienst te stellen van de bevolking. Het antwoord is mij nog steeds een raadsel. Vanwege de vroege intrede van de duisternis (en bij gebrek aan enig andere vorm van vermaak) besloten Maaike en ik onze pyjama's aan te trekken, een soort van bed op te maken en maar vroeg te gaan slapen. Met net goed en wel de ogen dicht werd er op onze deur geklopt; we moesten vertrekken uit de kamer van de non, waarom is ons nog steeds niet duidelijk.Met onze spullen in een hand, zaklantaarn in de andere, werden we naar een hutje verderop verwezen. Aldaar hebben we ons opnieuw uitgestald en geprobeerd de slaap te vatten. 's Ochtends werden we al vroeg gewekt door blèrende geiten die zich rondom onze hut bevonden. Eenmaal in de kleren, zijn we op zoek gegaan naar een ontbijt. Als dank voor de pap die we voorgeschoteld kregen, besloten we de afwas te doen. Met een doekje en in afwezigheid van zeep hebben we het ‘schoon' gemaakt met water wat helder had moeten zijn ;) Gedreven door het feit dat we graag onze vriend en zijn familie wilden opzoeken hebben we vervolgens de eerste de beste Maasai aangeklampt en met handen en voeten proberen uit te leggen wie we zochten. Na enige afstand door het woestijnachtig gebied te hebben afgelegd vonden we eindelijk maar toch Let (hij passeerde al even de revue in een eerder verhaal).

Met hem zijn we er vervolgens op uitgetrokken richting de boma's van zijn familie. Hun boma's zijn gelegen in een werkelijk prachtig rotsachtig gebied. Met hun vee, veelal geiten, proberen ze een goed bestaan te hebben. Door de droogte die er momenteel heerst is het geen gemakkelijke taak om de beesten goed te voeden. Desondanks werd ons toch aangeboden om zelf een geit te slachten, ik heb dit aanbod geaccepteerd, ware het dat er niet echt een goede, vette geit te vinden was (wie weet lukt mij dit later nog wel ;)

Eenmaal binnen in de boma, waar we overigens eerst geen hand voor de ogen zagen, werden we uitgenodigd rondom een vuurtje te zitten en thee met geitenmelk te drinken. De laatste keer dat ik thee met melk heb gedronken was ik ongeveer vijf jaar en kreeg ik van mijn vader als beloning een cassettebandje van Pietje Puk omdat ik het echt heel smerig vond. Uit beleefdheid heb ik nu echter alles opgedronken en ik moet zeggen dat het mij niet tegenviel ;) De pap die volgde was iets minder gemakkelijk te verteren. Gemaakt van eveneens geitenmelk, mais en ik weet niet wat nog meer, kreeg ik een grote mok met vlaai en al voorgeschoteld. Met de tanden op elkaar en met een continue glimlach op mijn gezicht (om maar niet te laten blijken dat ik het echt niet lekker vond) heb ik alles opgegeten. Mogelijk vanwege het feit dat ik mijn glimlach zoveel toonde, vroegen enkele Maasai - vrouwen zich af of mijn tanden wel echt waren en niet een vorm van plastische chirurgie was. Ik heb ze, met behulp van Let, uitgelegd dat, dat niet het geval was. Wat betreft het gebit is het waarschijnlijk wel bijzonder om te weten dat bij alle Maasai rond de leeftijd van 8 a 10 jaar, er twee tanden van het ondergebit worden uitgetrokken als teken van schoonheid. Er is dus een groot verschil in wat wij en zij mooi vinden.Ondanks dat het eten misschien niet helemaal mijn ding was, vond ik het wel een prachtige ervaring om heel even deel te mogen uit maken van hun wijze van leven. Dit werd de volgende ochtend nog eens extra bevestigd toen ik samen met Let in alle vroegte (tegen 5 uur) nogmaals de bergen in ben getrokken. De aanblik van het vee en de boma's op dit tijdstip was werkelijk onbeschrijfelijk. Na deze tocht was het natuurlijk weer tijd voor pap en thee in de boma's die ik wederom niet heb afgeslagen.

Het drinken van de thee en het pap heb ik, als mzungu die het niet gewend is dit te eten, echter duur moeten bekopen. Zondagavond op de terugweg (die pas begon nadat we een drietal uren op de priester hadden gewacht..)voelde ik al dat mijn buik onrustig was en vreesde ik voor wat zou komen. En inderdaad, ik heb nu een goeie buikgriep te pakken. Heb gisteren en eergisteren geen hap binnengehouden en ook de diarree viert hoogtijdagen. Voel me nu gelukkig al weer wat beter en weet zeker dat ik binnen een paar dagen weer de oude ben. Ben erg benieuwd hoe het met jullie allemaal is. Zodra ik kan, laat ik weer wat van mij horen.

Veel liefs,

Jet