Met het vorderen van het aantal dagen dat we hier zijn, wordt het warmer en droger. De temperatuur loopt overdag op tot ongeveer 25 à 30 graden. Best lekker om in te vertoeven, maar voor met name de koeien breken er moeilijke tijden aan. Ik kan het ze daarom ook niet kwalijk nemen dat ze hun heil zoeken in het groene gras van het ziekenhuisterrein, hier wordt namelijk wel gesproeid. Naast patiënten, in allerlei kleuren èn geuren (!), komen we nu bij de rondes dus ook koeien tegen ;) Het is jammer dat ik mijn laarzen van thuis niet mee heb, want dat is hier zo langzamerhand vanwege de aanwezigheid van allerlei soorten van mest wel nodig..

De aanwezigheid van de koeien maakt het humeur van de slager er niet beter op. Hij is even buiten beeld geweest na afwezigheid van een week, we hebben hem zowaar een beetje gemist, maar op het moment is hij weer in volle glorie aanwezig. Al sputterend en scheldend doet hij met zijn logge lichaam een poging om de koeien te verjagen (wat dus het merendeel van de tijd mislukt..;)De slager zou de slager echter niet zijn als hij ze niet het liefst, geslacht en al, op zijn bord zou willen zien. Ik kreeg daarom gisteren ook het frappante verzoek of ik het geweer van dokter Christian wou gaan halen en de koeien voor hem wou afschieten. Is weer eens wat anders dan een patiënt een infuus prikken ;) Door de absurditeit van de vraag kon ik eigenlijk niet veel anders dan lachen, ik heb hem vervolgens vriendelijk doch resoluut duidelijk gemaakt dat ik dat toch echt niet doe.

Het was echter niet de eerste keer deze week dat de slager, hier ook wel baboe (=opa) genoemd, mij versteld deed staan.Momenteel is hier namelijk een oogspecialist uit Arusha aanwezig. Dit betekent topdrukte voor het ziekenhuis. Van heine en verre zijn vele Maasai gekomen om hun ogen te laten nakijken. Veelal geen overbodige luxe want oogtrauma's (denk aan doornen, brandwonden van het oog, etc.), cataract (=staar) in een ver gevorderd stadium of blindheid aan een of beide ogen is hier veel voorkomend. Maandagochtend waren Maaike en ik er daarom ook als de kippen bij om mee te kijken (hoe dubbel ook ;) naar al dat ‘moois' aan oogheelkundige problematiek. Na enige tijd kwam de slager er aanstormen. Hij was echter niet alleen, nee, hij had een donker jongetje van ongeveer vier jaar aan de hand. Toen ik hem vroeg wie dat was, meldde hij zonder blikken of blozen dat, dat zijn zoon was. Als ik op dat moment niet op een kruk had gezeten, was ik denk ik van verbazing omgevallen. Hoe was het mogelijk dat blanke, dikke baboe, priester van beroep met vijf omleidingen van het hart achter de kiezen en qua lichamelijke activiteit weinig tot nergens meer toe in staat, een donker kindje van vier had?Het was natuurlijk altijd mogelijk geweest dat hij het kind door middel van adoptie had gekregen, maar ook dat leek me niet waarschijnlijk. Na doorvragen, bleek ik het bij het rechte eind te hebben, het was een zoon van een vriend van hem die hij mogelijk als zijn eigen beschouwd. Hoewel het in dit geval niet was wat hij deed voorkomen, blijkt maar weer dat je die oude mannetjes als baboe nooit moet onderschatten ;)

De patiënten die hier deze week de oogspecialist bezoeken, zijn ook veelal van de oudere leeftijdscategorie. Vanwege de grote aantallen van patiënten en ruimtegebrek in het ziekenhuis, zijn de mensen genoodzaakt buiten op het ziekenhuisterrein te slapen. Medelijden is niet nodig, want zo zijn de meeste van hen het gewend. Gisterochtend bij het gebed (de slager was net op stoom) besloot een oud Masaai - mannetje eens een kijkje te komen nemen. Hij als Maasai verstaat het Swahili even goed als ik dat doe (niet dus) en was daarom niet zo zeer geïnteresseerd in het gebed als wel in ons als mzungu's. Dwars door het gebed heen, kraamde hij er in de doodse stilte die er heerste een ‘goodmorning' uit en kon hij het niet laten ons even aan te raken en zich te verbazen over het feit dat we haar op onze armen hebben ;) Andersom heb ik hem ook even goed bekeken want zijn oren, en wat hij daarin had, was echt te hilarisch voor woorden. Zoals jullie mogelijk op de foto's hebben gezien, dragen de Maasai veelal grote oorbellen. Deze grote oorbellen vereisen grote gaten in de oorlel zelf. Bij hem was dit gat zo groot geworden dat hij zijn medicijnpotje erin kon dragen, wie heeft er nog een handtas nodig? ;)

Tot slot nog een ander ‘mooi' Maasai - ritueel die mij deze week ten gehore kwam. Bij het avondeten eerder deze week schonk ik namelijk een kop thee voor mij, Maaike en een aanwezige Maasai in. Doordat er niet genoeg was voor ons drieën kon ik de kopjes niet tot aan de rand toe vullen. Wat ik niet wist, is dat het geven van een half kopje thee aan een Maasai in feite een grote belediging is..Hoe dat zo zul je, je afvragen? Wel als een Maasai besneden wordt (veelal rond de leeftijd van 18 jaar) is het de gewoonte dat de hele stam hier naar kijkt (let wel, dit gebeurt zonder verdoving (!)) en het is alleen ‘leuk' als de persoon die besneden wordt, geen enkele kik geeft. Het uiten van pijn gedurende de besnijdenis is namelijk een belediging voor de familie en heeft tot het gevolg dat de besneden persoon de rest van zijn leven halve kopjes thee voorgeschoteld krijgt..Je verzint het inderdaad niet ;)

Hoewel de tijd in het begin maar niet leek te vorderen, gaan de weken nu best wel snel. Maaike en ik zijn aardig ingeburgerd maar worden nog steeds gekweld door allerlei rondzwervende virussen en bacteriën. Jamaica heeft nu een flinke keelontsteking te pakken en mijn blaas kan maar niet ophouden zich samen te trekken, waardoor ik om het half uur naar de wc moet.. We blijven echter lachen en hebben besloten er dit weekend op uit te trekken. Dit maal naar de watervallen van Lake Natron, waar we, als het goed is, heerlijk kunnen zwemmen!

Ik houd jullie wederom weer op de hoogte!

Lieve collega's, lieve Harma, overigens nog heel erg bedankt voor jullie leuke kaart! Begreep dat Lisa hem met haar mobiel had gemaakt? Erg leuk! Na vier weken is ook mijn fotoboek met kaarten uit Nederland aangekomen, deed me erg goed. Hoop dat alles goed met jullie is en ik probeer de volgende keer foto's te sturen van het ziekenhuis en al zijn vreemde creaturen ;)

Liefs,

Jet