Lieve allemaal!

Bij het ter perse gaan van dit bericht kan ik jullie melden dat ik, en met mij de hele familie, inmiddels weer heelhuids terug zijn in ons koude (en het is hier echt verrekte koud in vergelijking met Tanzania!) kikkerlandje.

Wat hebben we het mooi gehad de afgelopen twee weken, de start van dit avontuur werd ingeluid in het mooie, maar o zo stoffige Wasso..

Om de aankomst van mijn familie in Wasso niet te missen, zat ik al ruimschoots voor hun aankomsttijd klaar om hun welkom te heten. Hoe langer ik er zat, hoe meer mensen mij gezelschap hielden, allen waren ze erg benieuwd naar het busje vol mzungu's wat mijn familie heette ;) Naast dat deze mensen gezelligheid brachten, voelde ik me ook iets minder ongemakkelijk aangezien er nog steeds ergens een cheeta op de loer lag..

Na ongeveer twee uur wachten, waren ze opeens daar. Als eerste zag ik het gezicht van mijn moeder dat uit een autoraampje stak, tranen van blijdschap liepen vervolgens over haar en mijn wangen.Haar grijze haar was inmiddels door de ‘vumbi'(=stof) verworden tot een soort bruine coup soleil en ook haar huid was ooit eerder eens schoon geweest, desondanks herkende ik haar uit duizenden..Vervolgens stapten ook mijn vader, Jan en Harma en Janneke uit, allen zaten ze erg onder de vumbi maar wat was ik blij om ze te zien. Door alle mensen die om mij heen zaten, werden ze getrakteerd op een stevige knuffel, een beter ontvangst had niet gekund. Door de urenlange tocht langs stoffige en vaak onbegaanbare wegen (de weg die ik eerder had afgelegd) waren ze kapot en toe aan een goede nachtrust. Met de maag vol met rijst en bonen gingen ze daarom al vroeg op een oor.

De volgende dag had ik een verrassing voor hen in petto. Met behulp van Lemajan, engels - sprekende Maasai die ook Geneeskunde studeert, gingen we op pad richting de boma van Lemajan zijn familie. Onderweg vertelde Lemajan veel over de plaatselijke natuur, zo liet hij ons bladeren zien die de Maasai als wc - papier gebruiken, Edet wc - papier kan daar nog een puntje aanzuigen zo zacht als het was! Na ongeveer 5 kilometer te hebben gelopen, waren we bij de boma aangeland. Voor mijn familie een ervaring om nooit weer te vergeten. Vooral mijn vader en Jan vielen van de ene verbazing in de andere, oprecht geïnteresseerd en met veel respect vroegen ze Lemajan het hemd van het lijf over de wijze waarop zij met hun vee omgingen. Ze wisten echter nog niet wat hun te wachten stond..

Bovenop de berg (4000 meter hoog) stonden Lemajan zijn broers klaar met een geit, een geit die door mijn vader geslacht zou gaan worden ter ere van zijn verjaardag, na 57 jaar zou hij zich nu dan echt een man mogen noemen ;) Mijn vader, geen enkele moeite om dit klusje even te klaren, ging mee met de Maasai, en enkele tellen later vloeide het bloed al rijkelijk en werd er door de Maasai van gedronken.De maag van mijn vader en ik waren als enige sterk genoeg om dit ritueel te kunnen aanschouwen, de rest van de familie zat op de rand van de berg, te genieten van het uitzicht. Het is echt ongelofelijk hoe ze vervolgens de geit slachten en wat er wel niet allemaal van op gegeten wordt, menigmaal is ons een rauwe nier aangeboden, die we vriendelijk doch resoluut hebben afgewezen.. Een sparerib van geitenvlees hebben we wel geproefd en dat was best te doen. Bubba, de welbekende chauffeur, was ook aanwezig en liet zich de geit wel smaken.

Met geitenvlees in het dashboardkastje (Bubba vond het zonde om dit weg te gooien) ging de hele familie plus een deel van Lemajan zijn familie mee terug in de auto de berg af. Geloof me, ze weten nu wel wat het is om als een opgevouwen ‘banana' in een auto te zitten ;)Bubba probeerde de oncomfortabele houding en bobbels en hobbels in de weg te compenseren door ons te trakteren op zijn zangkunst. Heel toepasselijk zong hij het ‘pole, pole, pole' liedje (letterlijk vertaalt, ‘het - spijt - me - zo - voor - je - liedje') ;) Hoe wreed hun omgang met dieren soms ook voor ons lijkt, het is hun manier van leven, dat wij een kijkje in hun ‘keuken' mochten nemen hebben we allen dan ook zeer gerespecteerd.

Aan al het goede komt echter een eind en zo kwam het dat ik de volgende ochtend toch echt afscheid moest nemen van Wasso om er verder met mijn familie op uit te trekken. Droog heb ik het niet gehouden, maar heb wel op een goede manier van iedereen afscheid kunnen nemen.

De dagen die daarop volgden zijn bijna te onbeschrijfelijk voor woorden. Zoveel mooie natuur en prachtige dieren hebben we gezien. Met ons zessen achterin de auto (pa en ik helemaal achterin met als gevolg dat we menigmaal werden gelanceerd bij een hobbel in de weg ;) en onze chauffeur Kiwia voorin kwamen we dwars door onder andere de Serengeti en de Ngorogoro krater. Om de twee, soms drie dagen, trokken we weer verder om telkens in een nieuwe lodge te overnachten. De lodges zijn op zichzelf al een bijzonderheid. Veelal moesten we het doen zonder stroom en warm water. Wat heb ik gelachen om de aanblik van mijn vader zijn gezicht toen hij zag dat hij zich met een pollepel en een emmer met water moest douchen, echt onbetaalbaar ;) Ondanks de afwezigheid van luxe, boden de lodges ons de kans om echt heel dicht bij de natuur te zijn. 's Avonds werden we door Maasai van en naar onze tent begeleid om ons te beschermen tegen loslopend wild zoals hyena's, buffels en olifanten..Hoe mooi is het om 's ochtends wakker te worden en op enige afstand een olifant te zien lopen, echt prachtig.

Tegen het einde van onze safari hebben we nog een bezoek gebracht aan bosjesmannen. Je probeert jezelf van te voren een voorstelling te maken over hoe ze leven, maar de werkelijkheid is, vooral voor ons, wel heel hard. Deze mensen hebben namelijk helemaal werkelijk niets. Ze slapen onder de struikjes en leven van de jacht en van al wat groeit in de natuur. Bijzonder knap als je je bedenkt dat wij al radeloos zijn zonder stroom. Bij het bezoek aan de bosjesmannen schaamde ik me dat ik daar als toerist stond, ik had het gevoel alsof ik ‘aapjes' aan het kijken was. Dit gevoel deelden de anderen met mij en we hebben onze gids gevraagd of de bosjesmannen het zelf niet vervelend vonden dat mensen hun zo kwamen bekijken. Onze gids vertelde ons dat het tegendeel echter waar was, voor hun was de komst van toeristen een bron van inkomsten doordat het hun de mogelijkheid bood zelfgemaakte producten als armbanden en dergelijke te verkopen. En inderdaad, aan het einde van ons bezoek kwamen ze eraan zetten met hun koopwaar, om hun niet te beledigen hebben we maar een aantal armbanden ingeslagen..

De laatste twee dagen leidde ons weer terug naar Arusha. Mijn weg scheidde zich daar echter weer even van mijn familie. Er is namelijk nog iets waarvan ik jullie de afgelopen tijd niet op de hoogte heb gesteld en wat slechts enkelen van jullie weten. Naast dat ik hier door mijn ziek zijn veel ongeluk heb gehad, is namelijk ook het geluk wel degelijk aan mijn zijde geweest. Dit geluk bestaat in de persoon van Let. Omdat ik eerst voor mijzelf wou uitvinden hoe een en ander in elkaar zat en hoe serieus het was, heb niet eerder iets genoemd. Het is nu inmiddels echter bijna twee maanden verder en ik ben oprecht gelukkig met hem. Voor mij is hij de laatste twee dagen van mijn verblijf in Tanzania, teruggekomen uit Iringa (de plaats waar hij studeert) om tijd met mij door te brengen in Arusha. De ‘vuurdoop' met de familie heeft hij al gehad en hij is goedgekeurd (hij heeft genoeg stalraampjes Piet ;) Ik weet niet wat de toekomst zal gaan brengen, hij woont niet bepaald naast de deur, maar we zijn beide bereid ons uiterste best er voor te doen.

Met deze ‘ontknoping' komen mijn verhalen, mijn bezoek aan Tanzania, ten einde. Ik wil jullie bij deze allemaal bedanken voor jullie medeleven en leuke reacties. Naar alle waarschijnlijkheid was dit niet de laatste keer dat ik Tanzania bezoek, dus wie weet komt die souvenirwinkel er toch nog ;) Samen met mijn familie hebben we het idee gevat om een gezellige avond te organiseren waarop we alles nog eens rustig kunnen nabespreken en we jullie (een deel) van de foto's kunnen laten zien. Mocht het zover komen, dan laat ik het weten!

Veel liefs,

Jet

Ps: Rianne, geen zorgen, ik ben zo weer bij je in de keuken, zullen we ze eens laten zien wie de baas is ;)