Out of Groningen..in to Tanzania

Ik vrees dat ik besmet ben. Met de Afrika koorts wel te verstaan, geen andere gekkigheden hoor. Ik geloof ook dat geen medicijn hier tegen bestand is. Laatst sprak ik met een ‘lotgenoot'; een Afrikaan die alhier in Nederland zich ook in tweeën gespleten voelt. Tezamen hebben we besloten om het niet te dramatiseren maar in plaats daarvan er een positieve draai aan te geven: we hebben twee plekken die we thuis kunnen noemen, wat wil je nog meer?

Zoals sommigen van jullie weten kruipt het bloed al een poosje waar het niet gaan kan. Er is veel gebeurd in mijn persoonlijke leventje en ik heb even een adempauze ingelast. Op onverwachte momenten is het gevoel, het gemis, echter daar. Er is een liedje van Acda en de Munnik die dat mooi omschrijft: ‘Ik kom pas als je liggen gaat, je klaar bent voor de nacht. Ik kom in beelden en fragmenten; harteloos en onverwacht.' Hoewel ik geleerd heb voorzichtiger te zijn, kan ik niet anders dan in dit geval het hart te volgen. Er is me een baan aangeboden in Tanzania, in Arusha, dus dit keer iets minder in de bush en ik heb besloten om hem aan te nemen; vanaf eind juli zit ik weer een eindje van Groningen vandaan. Ik hoop er op alle fronten meer ervaring op te doen, met mijn 25 lentes jong kan ik me dat als jonge dokter permitteren. Sterker nog, ik hoop er wat ouder en wijzer uit te komen zodat ook de oudere, vooral mannelijke patiënten mij voor vol aannemen in plaats van dat ze zeggen, nadat ik ze heb onderworpen aan een lichamelijk onderzoek nota bene,'mor mien wicht, komt dr nou nog n dokter, of nait?' Je kan het ze ook niet kwalijk nemen.

De ‘ziekte' die ik heb, blijkt besmettelijk te zijn. Misschien kunnen ze niet anders door mijn aanhoudend gepraat erover, maar mijn moeder en tante hebben het ook goed te pakken. Al lange tijd heb ik een droom en die droom bestaat onder andere uit het oprichten van een eigen kliniek in Tanzania. Ik realiseer mij dat die klus niet zo een-twee-drie geklaard is en dat het mogelijk voor altijd blijft wat het nu is, een droom. Maar in plaats van te doemdenken probeer ik in ieder geval een poging te doen. Als jonge vrouw ben ik in Tanzania gedoemd om in mijn eentje ten onder te gaan aan corruptie en bureaucratie vandaar dat ik professioneel gezien de handen ineen heb geslagen met een oudere missionair die al 27 jaar zich onder de Maasai begeeft,de Duitse Angelica. Voor wie zich het goed herinnert, heb ik haar al eens eerder genoemd in mijn verhalen. Toen Maaike en ik voor het eerst Malambo aandeden hebben we korte tijd (waarna we eruit gejaagd werden) in haar ‘crib' mogen verblijven (ze was toen zelf niet thuis). Angelica is in vele opzichten mijn voorbeeld; ze spreekt vloeiend Maasai en ze staat letterlijk en figuurlijk haar mannetje. In de tijd dat ik haar heb leren kennen was ze nog met volle overtuiging een non maar heden ten dage is ze getrouwd! Zo zie je maar weer, je weet het maar nooit! Angelica heeft in al die tijd dat ze in Malambo woont, veel goed werk verricht. Zo heeft ze een nursery school (kleuterschool) en een weeshuis opgericht. Bij mijn laatste bezoek aan Tanzania heb ik uitgebreid met haar gesproken en hebben we besloten elkaar tot hulp te zijn en mogelijk ons ultieme einddoel van een eigen kliniek te bereiken. Toen mijn moeder en tante dit hoorden, besloten ze dat ze ons hiermee willen helpen. En met succes. Alle stoffen die ik iedere keer met liefde mee op en neer heb gesjouwd vanuit Tanzania, blijken nu goed van pas te komen. Ze naaien, haken, breien, borduren zich helemaal suf en hebben inmiddels al heel wat verkocht. Alles ten behoeve van de Maasai.

Om dit initiatief nog meer te steunen wil ik jullie graag uitnodigen voor een afscheidfeest / inzamelingsactie ten behoeve van de Maasai via de projecten van Angelica.

Op vrijdag 6 juli zijn jullie vanaf 19.00 van harte welkom in Huize Koerts (Nieuwstad 5 te Holwierde; parkeren bij de kerk) om een gezellige borrel te drinken en eventueel een mooie Tanzaniaanse souvenir tegen een kleine bijdrage mee naar huis te nemen. Om een beetje een idee te krijgen van wat we zoal verkopen, kun je de foto's hiervan bekijken op mijn website. Meer informatie is ook te vinden op http://www.massai.org/ .

Ik zal jullie straks gaan missen, dat is het moeilijke. Nederland niet zozeer. De kaas misschien en natuurlijk de snert maar daar valt mee te leven. Ik beloof jullie op de hoogte te houden van mijn wel en wee via inmiddels deze welvertrouwde website.

Hopelijk tot 6 juli!

Veel liefs,

Jet

Hamnasjida!!

Wat is dat toch met Tanzania? Vanaf het moment dat ik uit het vliegtuig stap, is het er weer. Of eigenlijk eerder nog. Zodra het vliegtuig ongeveer zes uur onderweg is geweest en ik zie op ‘flight tracking' dat Kilimanjaro nadert, komt er zo'n kriebelend gevoel in de onderbuik. Niets lijkt meer in de maag te passen en ik wordt onrustig maar kan niets anders dan in mijn vliegtuig stoel blijven zitten, wachtend op het moment dat we landen. Als we dan geland zijn, kan ik niet wachten om als een van de eersten het vliegtuig te verlaten. En dan..ja dan, dan is het er; de krekeltjes, de warmte, de muggen, de geur, het Swahili om me heen. Ik sta er zelf nog altijd versteld van dat mijn leven deze wending heeft genomen. Afgelopen maand heb ik wederom de reis ondernomen en hoe mooi was het. .

In de dagen na aankomst, terwijl Lat aan het werk was, heb ik mijzelf dikwijls afgevraagd; wat is het toch dat maakt dat men in Tanzania ogenschijnlijk zoveel relaxter is. Het is een soort van acceptatie van de wereld in al zijn facetten; mooi of lelijk, goed of fout, arm of rijk, waar ik soms wel een beetje jaloers op ben. Al zit het soms zo tegen, alles lijkt te worden afgedaan met ‘hamnasjida' of te wel ‘geen probleem!' als dit God zijn wil is, dan is het zo, dat is wat ze tegen me zeggen en daarmee is alles te aanvaarden. Hoewel de meeste mensen aldaar weinig tot niets hebben, lijkt niets onmogelijk en zijn ze alle dagen vrolijk en vol goede moed. Bewonderenswaardig of niet? Een simpel voorbeeldje; het dagelijkse vervoer in de stad Arusha gaat veelal via daladala's (soort kleine transportbusjes waar officieel 13 personen in passen). Het heeft mij drie jaar gekost om dit systeem te snappen; dat wil zeggen dat ik weet waar het vertrekpunt is van een bepaalde daladala en belangrijker nog dat ik weet waar het mij in godsnaam naar toe brengt. Met niets dan mijn kennis van de Tanzaniaanse taal en wat shillings op zak besloot ik op een dag dat Lat aan het werk was, uit te vinden hoe ik met een daladala naar zijn werkplek kon komen. Nou, dat valt nog niet mee. Maar, trots als ik was, had ik de juiste daladala gevonden! Eenmaal in de daladala had ik een vrij plekje bemachtigd achter in de bus. Dat was achteraf gezien niet zo'n slim idee. Gaandeweg raakt het busje namelijk steeds voller, als je er dan halverwege weer uit wilt (want stoppen kan overal) dan moet eerst de halve bus eruit voordat jij daadwerkelijk uit kan stappen... Daar komt echter weer de typische Tanzaniaanse mentaliteit om de hoek kijken; Geen probleem! Kom er maar bij in! Aardappelzak of geit mee? Maakt niet uit, we maken wel plek! Big mama met een achterwerk zo groot als twee stoeltjes? Maakt niet uit! Pers jezelf er maar tussen! En altijd blijven lachen he, mooi toch? Ineengeperst tussen big mama en een figuur die tegen mij aan zat te praten dat ik zijn ‘friend' was en ‘I like you so much' kwam het moment van betalen. Het hele systeem van een daladala als onderneming is gefundeerd op de bestuurder en zijn handlanger. De handlanger hangt telkens half naar buiten over de schuifdeur en roept de plaats waar de daladala naartoe gaat om. Hij dirigeert ook mensen ergens te gaan zitten of staan als je denkt dat het onmogelijk is om nog ergens te gaan zitten of staan. Het moment van betalen wordt aangekondigd doordat hij met zijn geldmunten lawaai maakt. Het gebruikelijke tarief voor een ritje is steevast 300 shilling. Houdt dit in gedachten. Mijn moment van betalen was gekomen; ik geef de beste man een briefje van 500 shilling en wacht netjes op mijn wisselgeld. Wisselgeld wat niet kwam. Ik ook niet gek; ik vraag waar mijn wisselgeld blijft. Hij zegt dat dit het gebruikelijke tarief is. Ik heb hem daarna in keurig Swahili doen verstaan dat ik net als andere inzittenden graag 300 shilling wil betalen en dat hij me niet moet beoordelen op mijn kleur. Hierop kreeg ik een verontschuldiging, mijn wisselgeld en de mededeling ‘wewe sio mzungu, wewe ni Mtanzanian, unajua Kiswahili kabisa' (jij bent geen blanke, jij bent een Tanzaniaanse, jij kent Swahili als geen ander); bedankt voor het compliment, denk ik ;) Het toppunt van dit hele ritje kwam echter nog, ik vroeg het me al af, gaat er nooit eens iets mis in of met deze overbeladen daladala's? En jawel hoor, dat gebeurd. Bijna aan het einde van mijn ritje stopten we weer ergens om mensen uit te laden en anderen weer in te laden, toen de schuifdeur van het busje compleet uit zijn scharnieren viel of hoe je zoiets ook maar noemt. Daar stond ie dan; de handlanger met de schuifdeur in zijn handen. Ik kon het niet helpen maar ik verviel in de slappe lach. Ik dacht, dit wil ik zien, now way dat ik al uit stap. In Nederland zou iedereen denk ik allang op zijn strepen zijn gaan staan, eisen dat ze hun geld terug willen voor de vertraging die het vervoer op loopt. Hier bleef iedereen rustig zitten en bij het uitblijven van het maken van de deur, gingen we zonder deur verder...Hamnasjida!!

Een aantal dagen na aankomst hebben Lat en ik ons verplaatst naar een plaatsje ongeveer 90 km ten zuiden van Arusha waar Lat de inventarisatie van zijn werkgever moest doen. Aldaar bleven we ongeveer gedurende een 1,5 week. Op de eerste dag op deze voor mij als voor Lat compleet nieuwe omgeving , besloot ik een wandelingetje te maken. Ik kwam uit bij een lokaal gebouw waar ik veel auto's zag met een medisch logo erop. Er stonden wat mensen buiten en ik vroeg wat er hier gaande was. Ze vertelden me dat er sprake was van een meeting over seksuele voorlichting. Nadat ze hoorden dat ik dokter was, vroegen ze me of ik niet mee wou doen. Ja, natuurlijk, leuk! Zo gezegd zo gedaan zat ik even later in een subgroepje te discussiëren over voorbehoedsmiddelen. Dit deed nogal wat stof doen opwaaien. Ik lepelde een aantal manieren van anticonceptie op zoals de pil, een condoom, een spiraaltje,etc. Niets van wat ik noemde bleek onder mijn groepje heel aanvaardbaar. Hier moet ik wel bij vertellen dat mijn groepje bestond uit een enkele vrouw en voor de rest een vijftal oudere Maasai - heren die mij op een gegeven moment aankeken alsof ik niet helemaal goed snik was. Na het onderling bespreken van de discussiepunten was het de bedoeling dat de voorstellen voor anticonceptie klassikaal werden voorgedragen. Dat moest ik maar doen. Ik heb mezelf toen even vervloekt dat ik toegestemd had om hieraan mee te doen. Maar goed, wie A zegt, moet ook B zeggen, dus daar stond ik dan. In mijn beste Swahili uitleg te geven aan een groep van ongeveer 60 mannen over wat ik dacht dat de beste manier van anticonceptie was. Met een hoofd zo rood als een vuurtoren of zoals we het in het Gronings zo mooi kunnen zeggen; met 'n kop as n bol' mocht ik na een pleidooi van ongeveer een halfuur de schietschijf verlaten. Waar ik dacht dat ze mij liever zagen gaan dan komen, kreeg ik toch nadien van enkelen een compliment. Ach ja, wij hier in Nederland moesten ook wennen aan het idee van de pil en een condoom denk ik maar zo.

Wat ik ook gemist heb en waar ik gelukkig gedurende deze tijd weer van kon genieten, was het eten. Lekkere chips - mayai, chappati's en pilau, heerlijk! Wat ik niet gemist heb, was de lokale delicatessen als soep met lekkere stukjes dunne darm of maag erin. Maar goed, alles is smakelijk met een beetje zout zullen we maar zeggen. .;)

De kerstdagen hebben Lat en ik naar Tanzaniaanse standaarden, erg luxe doorgebracht. In een lodge buiten Arusha met zowaar een bubbelbad had ik wederom niet gevoel dat het kerst was. Het was warm, bloedheet zelfs, maar dat mocht de pret niet drukken, ik vind het heerlijk. Juist hier, op deze super - de - luxe plek was er sprake van ongedierte. Of laat ik het anders zeggen, van een exemplaar wat zich had verschanst bij ons in de douche. Ik zat nietsvermoedend rustig een boek te lezen toen Lat zich wou gaan douchen. Opeens komt hij uit de douche zetten, gaat naar buiten en komt terug met een grote tak. Ik kijk hem vragend aan en hij zegt nog ‘It's nothing, don't worry!' . Vooral dat laatste deed mij vermoeden dat ik mij wel zorgen moest maken. Ik loop richting de douche maar Lat roept dat ik vooral niet verder moet komen. Oke, daar wordt ik wel bang van. Ik ben op het bed gesprongen en met angsten en beven gewacht tot Lat weer naar buiten kwam. Ik hoorde hem enkele stokslagen uitdelen, waarna het stil bleef; even later was het leed geleden en kwam hij naar buiten als een trotse jager met zijn prooi; een gif - spuwende salamander..Vrolijk kerstfeest ;)

Maar o wat vliegt de tijd als je het naar je zin hebt. Na de kerstdagen kwam al snel oud en nieuw en voordat je het weet is het al weer tijd om terug te keren naar Nederland..In Nederland wachten mijn lieve familieleden en vrienden maar o wat voel ik mij thuis in dat land. Soms wens ik dat ik nooit de stap naar Tanzania had gezet 3 jaar geleden, maar wat zou ik dan wel niet allemaal gemist hebben, aan de andere kant misschien had ik me nu dan niet zo in tweeën gespleten gevoeld. Maar goed, ik probeer positief te denken zoals mijn vader altijd zegt, dus in plaats van 1 thuis, heb ik er 2 ;)

Lieve allemaal, ik wens jullie allemaal nog al het goeds voor het komende jaar. Mochten jullie je afgevraagd hebben waar toch mijn kerstkaart bleef, dan weten jullie nu hopelijk het antwoord.

Ik ben weer terug van weggeweest en beloof jullie binnenkort een nieuw verhaal.

Heel veel liefs,

Jet

Bora ya Baadaye

Lieve allemaal,

Na een tijd van radiostilte ben ik daar dan weer. Het gewone leven, de dagelijkse beslommeringen houden ons in de greep en houdt me ook van het schrijven op mijn website. Het gaat echter goed. We worden ondergedompeld in de regelgeving van de IND en de gemeente maar we houden ons staande. Ik beloof jullie binnenkort een uitgebreid verhaal. De reden dat ik jullie nu schrijf heeft echter te maken met een belangrijker doel waarvoor ik jullie aandacht wil vragen. Al langere tijd zijn mijn moeder Elly en mijn tante Harma bezig met het maken van onder andere tassen van originele kanga's (stofsoort uit Tanzania) die Lat en ik voor hun mee hadden genomen. Wat begonnen is als iets voor erbij en als een leuke hobby, blijkt nu goed in de markt te liggen en ze hebben al heel wat verkocht. Onder de naam ‘ Bora ya Baadaye' (letterlijk betere toekomst) komt alles ten behoeve voor Malambo. Het plan is dat Lat en ik zelf zullen zorgen dat dit geld op de goede plek terecht komt. Het voornaamste doel is dat we het onderwijs ter plekke willen stimuleren, willen helpen bij de bouw van een waterput en zo mogelijk ook de gezondheidszorg willen bevorderen (uitbreiding van de dispensary). Bij een volgend bezoek aldaar hoop ik het geld te kunnen overhandigen. Mochten jullie ook geïnteresseerd zijn in een van de producten die door mijn moeder en tante is gemaakt kunnen jullie hun altijd mailen of bellen (koosellykoerts1979@hotmail.com of 0596-622627). Bij mij volgende verhaal zal ik foto's toevoegen van enkele tassen zodat jullie iets meer een idee hebben van wat ze nu echt maken.

Een ander punt die ik wil aanstippen is dat ik de Gereformeerde Kerk van Oostwold / Nieuwolda en met name mijn oom en tante Klaas en Bertha Stoppels hartelijk wil danken voor hun inspanningen en bijdrage voor Malambo. Ik beloof jullie dat ik zal zorgen dat jullie moeite zal worden beloond. Heel erg bedankt!

Tot slot wil ik nog vermelden dat Jose Bos (weer een andere tante ;) dit weekend (zaterdag) op de markt in Marum staat om aldaar de producten van mijn moeder en tante te verkopen, mocht je dus benieuwd zijn of heb je altijd al Marum eens willen zien dan is dat misschien ook nog de moeite waard ;) Alvast bedankt Jose.

Tot zover mijn reclame ;), ik probeer dit weekend een nieuw verhaal te plaatsen,

Veel liefs,

Jet

Hij komt!!!!

Lieve allemaal,

Vandaag, na precies11 weken en 4 dagen wachten, hebben we een positief bericht gekregen van de immigratiedienst, Lat komt!! Als het goed is, kunnen we hem hier 23 mei verwelkomen. Ik wou dit goede nieuws even met jullie delen. Binnenkort volgt weer een verhaal,

Veel liefs,

Jet

Ik bin n grunneger / mimi ni mtanzania

Lieve allemaal,

Kort geleden werd ik aangesproken door een van de trouwe lezers van mijn website met de mededeling dat ze mijn verhalen zo miste, toen ze dat zei, besefte ik zelf ook hoe ik het schrijven op mijn website eigenlijk mis. Ik ben inmiddels al weer een poosje in Nederland maar heb op de een of andere reden mijn website ongemoeid gelaten, veel aan het hoofd zullen we maar zeggen. Maar ik heb me voorgenomen nu de draad weer wat op te pakken en voor diegene die daarin geïnteresseerd zijn een verhaal te schrijven om jullie up to date te houden van hoe het nu gaat.

Lat en ik zijn, zoals jullie weten, 4 januari hier weer op Nederlandse bodem geland. Deze maand januari is voorbij gevlogen; ik ben afgestudeerd, Lat is jarig geweest en voor dat we het wisten kwam die akelige dag (30 januari) waarop Lat weer terug moest naar Tanzania. Mijn haat - liefde - verhouding met Schiphol werd die dag weer eens bevestigd..Maar goed, je moet jezelf staande houden en vooruit kijken. Omdat we graag een toekomst samen willen opbouwen zijn we vanaf dat moment druk bezig met een aanvraag te doen voor Lat zijn verblijfsvergunning: welkom in de wereld van de IND (immigratie - en naturalisatie dienst). Voordat een verblijf hier in Nederland wordt toegestaan moet er heel wat gebeuren; een inburgeringsexamen moet worden afgelegd (hij is geslaagd!), bewijsstukken van relatie moeten aangeleverd worden, bewijs van voldoende inkomen, bewijs van ongehuwd zijn, enzovoort, enzovoort. Het is maar goed dat Lat altijd de rustheid zelve is, want ik wordt er tureluurs van. Het toppunt was dat ik voor het verkrijgen van alle papieren nog ‘even' weer op en neer moest naar Tanzania, maar dat vond ik eigenlijk ook niet erg, kon Lat immers weer even zien ;) Alle papieren zijn nu opgestuurd naar de IND en nu zijn we in afwachting van de goedkeuring ervan, als alles goed gaat, staat Lat eind mei weer op Schiphol en dan is hij hier voor onbepaalde tijd, eindelijk J

Ik zelf ben sinds 1 februari nu aan het werk op de spoedeisende hulp in het Delfzicht Ziekenhuis. Het is leuk, maar ik merk dat ik enorm last heb van de overgang van het werken in Tanzania, naar het werken hier. Ik mis Tanzania heel erg. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitdrukken of waar het hem precies in zit, maar het leven hier in zijn totaalheid is erg anders. Terug in Nederland is er weer een agenda, is er toch een zekere mate van druk, dan wel stress en dat is niet noodzakelijkerwijs negatief of minder leuk, maar ik was er niet meer zo aan gewend. Het is dubbel; hier in Nederland mis ik Tanzania, in Tanzania mis ik Nederland en dan vooral mijn familie en vrienden. Toen ik uit het vliegtuig stapte op Kilimanjaro Airport afgelopen maart was het daar in een keer weer; de geur van Tanzania, de vliegjes (ja zelfs die mis ik wel eens ;), de vumbi (stof), de taal, de mensen, de eetgewoontes (halfcakes, chappati's) en vooral natuurlijk Lat ;) Ik zie mijzelf inmiddels niet meer als toerist; op het vliegveld moet iedereen in een rij gaan staan om zijn visum te laten controleren; een rij voor ‘tourists' en een rij voor ‘residents' (=inwoners). Ik ben in de rij van residents gaan staan en ik heb een oudere medewerker van het vliegveld aangesproken in het Swahili (hij was stomverbaasd dat ik dat sprak) en gevraagd of hij misschien even naar mijn paspoort kon kijken zodat ik snel naar mijn vriend/man toekon. Het was een leuk gesprek en hij zei dat het heel normaal was dat ik nu snel door de controles heen kon, ‘wewe ni mtanzanian sasa' (je bent nu een Tanzaniaanse). Ik vind dat een compliment, de mensen daar beschouwen me nu (maar daar ging een gevecht aan vooraf ;) niet meer als mzungu, ik ben een van hen geworden. Soms is het ook wel moeilijk; mijn liefde voor Tanzania en tegelijkertijd voor Nederland lijkt mij soms in twee helften te splijten, waar is nu thuis? Maar dan probeer ik het maar zo te bekijken dat ik als het ware twee plekken heb die ik ‘thuis' kan noemen; Nederland en Tanzania.

Met het oog op de toekomst ben ik druk bezig om voor mijzelf (als dokter) ook een plan uit te stippelen en dit plan werd deze week werkelijkheid. Afgelopen week hoorde ik dat ik ben toegelaten tot de specialisatie tot tropenarts en dat ik per 1 september aan de opleiding (wat start op de Kinderafdeling in het MCL in Leeuwarden) mag beginnen! Willen we later terugkeren, heb ik in ieder geval deze specialisatie op zak. Lat start in augustus met zijn voorbereidend studiejaar voor de universiteit. Zijn diploma's werden helaas niet gelijkwaardig geschat aan Nederlandse diploma's vandaar dat zo'n voorbereidend jaar nodig is. Maar hij gaat er met frisse moed tegen aan, hij krijgt wekelijks les in Nederlands dus wie weet kan hij uiteindelijk ook meeschrijven op deze website ;) Zijn droom is om daarna ook Geneeskunde te gaan doen. Als dat lukt, zijn we hier dus nog wel even, maar goed ik denk maar zo, liever een lange weg bewandelen dan het verkeerde pad te kiezen ;)

Nou lieve mensen, dat is het wat betreft het nieuws aan het front van Lat en Jet. Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat en ik houd jullie op de hoogte (duimen jullie mee dat we maar snel officieel bericht van de IND krijgen? ;)

Veel liefs,

Jet

Prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!!

Lieve allemaal,

Ik weet niet waar de laatste paar weken gebleven zijn, met de zon hier stralend aan de hemel kan ik me moeilijk voorstellen dat het bijna kerst is. Geen kerstboom of sneeuw of kerstkaartjes dit jaar, het enige kerstige wat ik hier gezien heb is een klein hutje wat ze tot ‘ merry - christmas - shop' hebben gedoopt. Ben even binnen geweest en het voornaamste wat ze verkopen zijn merry christmas ballonnen en slingers ;)

Sinds twee weken ben ik niet meer in het ziekenhuis, na vele diensten vrijwillig te hebben gelopen vond ik het wel welletjes en heb ik Franco om toestemming gevraagd om met ‘vakantie' te gaan, ik kreeg een typisch Franco antwoord; niks geen dankjewel maar een opmerking over mijn oorbellen, ik moest maar aan ieder oor een kilo gewicht hangen, tot zover Franco ;) Hoewel ik nu thuis ben en je verwachten zou dat ik meer tijd zou hebben om bijvoorbeeld te mailen, valt dat toch tegen. Het internet is het voornaamste probleem (helaas nog steeds) maar daarnaast neemt ook het Afrikaans koken (wat nu echt tot mijn hobby verworden is) veel van mijn tijd in beslag. Ik had als plan bedacht om voor mijn afstudeerfeest echt Afrikaans voor jullie te koken, het is echt lekker! Afgelopen week ben ik echter ook weer op pad geweest. Wederom naar Malambo maar dit keer ook naar Lake Natron, naar de watervallen. Het bezoek aan Lat zijn familie in Malambo bracht wederom veel vumbi met zich mee, maar het was fijn om alle familieleden weer eens te zien. Lat zijn vader kijkt zeer uit naar de dag dat mijn vader en moeder een bezoek aan Malambo zullen brengen. Als eerbetoon aan mijn vader had hij een tweetal souvenirs gemaakt; het ene is een soort van muggenverjager (haren van een wildebeest bevestigd aan een mesheft) en het andere een snuifdoos waarmee je tabak kan opsnuiven. Ik heb begrepen dat alleen gerespecteerde skimamoos (naam van iemand die je respecteert) een kado zoals dit krijgen, dus papa, een hele eer voor jou! Van zaterdag op zondag hebben we de nacht in Malambo doorgebracht om de volgende ochtend vroeg naar de watervallen te vertrekken. Vorig jaar was ik gedurende een flying clinic al eens over Lake Natron gevlogen, maar ik had het nog nooit met beide voeten op de grond aanschouwd. Om de watervallen te bereiken was het noodzakelijk dat we een compleet rotsachtig gebied moesten beklimmen en meermalen de rivier moesten passeren. Voor diegenen die mij goed kennen; ik ben niet bepaald een held op dat gebied;) Maar boven mijn eigen verwachting (en boven die van Lat) ging het wonderwel zeer goed, zonder de afgrond in te kijken kwamen we op blote voeten veilig en wel bij de waterval aan. Ik geloof niet dat er woorden zijn die kunnen beschrijven hoe mooi het daar was, ik denk (hoop) dat de foto's voldoende zeggen.

Om optimaal te kunnen genieten van de waterval wouden we natuurlijk ook de top bereiken (en een douche nemen onder de waterval;). Wat ik eigenlijk van mijzelf al verwacht had gebeurde toen; ik gleed uit over een glibberige steen en werd door het stromende water enige meters mee naar onderen gesleept. Met een blauw been en een snee in mijn voet ben ik er wonderwel goed van afgekomen. De reis terug door het rotsachtige gebied was daardoor wel wat spannender, ik had de angst om weer te vallen goed in de benen. Veilig en wel hebben we de auto echter weer bereikt en hebben we onze tocht hervat, op naar de flamingo's!

Bloedjeheet, dat wel, maar het was fantastisch om deze mooie, tweepotige beesten te zien. Na een terugrit van ongeveer 6 uur kwamen we daarna moe maar voldaan thuis aan. Na twee dagen zonder douche (los van de waterval) keek ik erna uit om me even op te frissen, maar helaas, geen water..

Niet schoon, toch fris zijn we daarom maar gaan slapen en gelukkig was er de volgende ochtend weer water;)

Mijn laatste dagen hier in Wasso gaan echter in en dat maakt me toch wat verdrietig. Hoewel het niet altijd gemakkelijk was ben ik van deze plek, van dit land, gaan houden en ik beschouw het nu ook als thuis. En het valt niet mee om dit nu te moeten verlaten. Maar goed, ik geloof oprecht dat ik hier nog vele malen naar terug zal keren en mogelijk in de toekomst ook wel een huis zal krijgen. Voor nu geniet ik nog van onze laatste tijd hier en wil ik jullie allemaal hele fijne kerstdagen en natuurlijk een gelukkig 2011 wensen, ook namens Lat ;)

Tot over een paar weken!

Dikke kus,

Jet

Heerlijk avondje is gekomen..

Lieve allemaal,

Hoewel het misschien lijkt alsof ik van de aardbodem verdwenen ben, wou ik jullie even laten weten dat alles goed met mij is en dat ik nog steeds gelukkig en wel in Wasso verblijf. De laatste weken vliegt de tijd echt door mijn vingers; het werk in het ziekenhuis, de gewone dagelijkse beslommeringen houden mij bezig en voorkomen dat ik nog verhalen schrijf, sorry daarvoor. Ondanks dat ik het druk heb, geniet ik desalniettemin ;) Het weer is hier momenteel heerlijk, het zonnetje schijnt en ik kan me moeilijk voorstellen dat het vriest in Nederland en dat de Sint dit weekend weer zijn intocht doet ;) Voor diegene die het vieren, veel plezier!

Nog ongeveer vier weken (4 januari) en dan komen Lat en ik naar Nederland, ik beloof dat ik voor die tijd nog minstens een of twee verhalen (+ foto's) zal plaatsen.

Heel erg bedankt wederom voor alle kaartjes, berichtjes, e.d., doet me goed.

Geniet van jullie Sinterklaasavond!

Dikke kus,

Jette

Den vaderland getrouwe..

Lieve allemaal,

Wederom zijn we hier een aantal dagen verstoken geweest van het internet. Tezamen met het feit dat de dagen soms echt door mijn vingers glippen, kan het even duren voordat ik weer een verhaal kan plaatsen. De dagen vliegen voorbij zo lijkt het. Mijn dagen zijn gevuld met ronde doen in de ochtend, 's middags achter uitslagen aan, patiënten zien op de polikliniek, terug naar huis, eten koken en dan is het maar zo weer avond en vraag ik mij af waar de uren toch gebleven zijn..

De afgelopen dagen werd dit ritme echter even doorbroken; afgelopen maandag zijn hier een groep Hollanders gearriveerd (maar liefst 17 man sterk), een van hen heeft hier een aantal jaren geleden als dokter gewerkt en kwam nu een sponsorloop organiseren om geld in te zamelen voor het ziekenhuis. Naast de sponsorloop werd er ook een voetbalwedstrijd georganiseerd; Nederland - Tanzania. De Hollanders waren allen in het oranje gekleed en luidruchtig aanwezig, toen omstanders mij vroegen of ik toch ook niet uit Nederland kwam heb ik even overwogen om ‘nee' te zeggen, ik ben mijn vaderland echter getrouw ;) Dat neemt niet weg dat ik dit keer partij koos voor het Tanzaniaanse team. Met Lat als spits kon dat natuurlijk ook niet anders ;) Het was leuk voor mij om te zien en te horen hoe het Nederlandse elftal in het spel opging; gefrustreerd over de snelheid van de Tanzaniaanse spelers schalde menig GVD over het veld. Toen Lat mij later vroeg wat dit toch betekende had ik even moeite om dat uit te leggen ;) De uitslag was helaas minder verheugend, het bleef bij een 1-1 gelijkspel (2x penalty).

De volgende dag, gisteren, was het tijd voor de sponsorloop. Mijn taak was om de tijd te noteren bij de finish. Onder de deelnemers was ook Lat. Met gezonde spanning in het lijf stond hij samen met 75 andere deelnemers klaar bij de start, het doel was om 10 km (deels bergopwaarts) zo snel mogelijk tot een einde te brengen. Na ongeveer 42 minuten kwam de winnaar eraan, Lat volgde 30 seconden later als tweede. Natuurlijk was ik trots toen hij even later gehuldigd werd ;)

De winnaar kreeg als hoofdprijs, jawel, een geit (levend). Wat hij er mee wil doen (gebruiken als grasmaaier of als mals stukje vlees in de pan) is geheel aan hem. De Nederlanders hadden de dag te voren op wild geschoten in de Serengeti en wouden hun bezoek aan Wasso afsluiten door het stuk wild traditie getrouw op de berg op te eten. Zo kwam het dat we gisteravond een mals stukje wildebeest als maaltijd hadden ;)

Deze vleesmaaltijd was een welkome afwisseling. Het kopen van vlees is hier een vrij dure aangelegenheid en iedere dag een stukje vlees op je bord (zoals ik dat altijd gewend was) is simpelweg niet te betalen. Ik maak er iedere dag een sport van om toch weer iets anders te koken. Meer en meer ontdek ik nieuwe ingrediënten (zo hebben ze hier erg lekkere kruiden); vooral fruit is hier op het moment in overvloed aanwezig. De bananen en mango's zijn heerlijk zoet en ik ben sinds kort verzot op papaya's. Van mijn buurvrouw krijg ik aanwijzingen in het Afrikaans koken, zo heb ik vorige week voor het eerst pilau gekookt; een maaltijd met rijst, aardappelen, rundvlees, uien en knoflook tezamen met specifieke kruiden wat het een originele smaak geeft. Ook het koken van ugali en uji (allebei een soort van pap) gaat me nu goed af en ik vind het zowaar lekker ;)

Hoe is het in Nederland? Koud? Vanavond zal bij menigeen denk ik aan de deur gebeld worden, Sint Maarten kennen ze hier echter niet ;)

Zodra ik meer tijd heb (en er internet is) probeer ik wat foto's te sturen.

Hoop dat alles goed met jullie is.

Veel liefs,

Jet