Wasso, here I come (again)!

Lieve allemaal,

Daar was ik weer ;) Een poosje ben ik 'offline' geweest, maar nu zal ik proberen jullie weerop de hoogte te houden van mijn belevenissen, want inderdaad ik ga weer naar Afrika! De zenuwen gieren op het moment door mijn lijf, ik zie er enorm naar uit om Lat enTanzaniaweer te zien, maar vind het toch ook spannend om mijzelf weer bloot te stellen aan al wat daar leeft en zweeft (en dan doel ik met name op die ene speciale malaria - mug) Ben echter goed voorbereid, antibiotica, malariaprofylaxe, het gaat allemaal mee en heb goede hoop dat het wel goed zal komen. Morgenvroeg om 11.10 vlieg ik met de KLM en ben als het goed is om 21.30 op het vliegveld in Kilimanjaro alwaar Lat mij zal ontvangen. Het reizen daar zal wel weer een belevenis worden, het vervoerop zichzelf natuurlijk alleen almaar ook wat ik met me mee sjor. .Hebonder andere deACTIONgoed gespekt door daar een voorraad aan speelgoed voor de kinderen te kopen, naast nog tig andere dingen, moet dat allemaal mee in de bus naar Wasso ;)Zodra ik kan, mail ik jullie hoe het allemaal gegaan is!

Liefs,

Jet

Nog niet ten einde..

Lieve allemaal!

De vumbi is afgespoeld, de zomerse kleding is vervanging door een wollige outfit en ik ben alweer helemaal ingeburgerd in een Nederlands ziekenhuis. Dagelijks bevind ik mij nu in het Delfzicht Ziekenhuis, waar de snerten alle andere heerlijke winterse maaltijdenrijkelijk vloeien en waar het Gronings weer volopom mij heen klinkt. Wat is het anders dan in Wasso! Maar wat heb ik hier ook alweer eenplezier gehad.Patiënten zijn in allerlei soorten en maten voorbij gekomen: dik, dun, oud, jong endoof of hardhorend..Overeenkomsten met Wasso zijn er echter ook, zo ontschiet (letterlijk ;) hier een patiënt ook wel eens de ontlasting enheersen er eveneens alternatieve ideën om de genezing te bevorderen, ooit eens een zoute haring geprobeerd bij galstenen? ;)

Ondanks de verandering van omgeving is Wasso niet uit mijn geheugen te wissen en dat het nog niet geheel ten einde is, bleek afgelopen vrijdag. Ik kreeg toenhet bericht dat mijn verhaal geplaatst gaat worden in een medisch tijdschrift genaamd 'Arts in spe', ontzettend leuk natuurlijk! Dat is nog niet alles want ook Libelle (jawel) heeft interesse getoond. Zelf had ik dit nooit verwacht, maar dat maakt het des te leuker.

Ik houd jullie op de hoogte!

Veel liefs,

Jet!

Safari!

Lieve allemaal!

Bij het ter perse gaan van dit bericht kan ik jullie melden dat ik, en met mij de hele familie, inmiddels weer heelhuids terug zijn in ons koude (en het is hier echt verrekte koud in vergelijking met Tanzania!) kikkerlandje.

Wat hebben we het mooi gehad de afgelopen twee weken, de start van dit avontuur werd ingeluid in het mooie, maar o zo stoffige Wasso..

Om de aankomst van mijn familie in Wasso niet te missen, zat ik al ruimschoots voor hun aankomsttijd klaar om hun welkom te heten. Hoe langer ik er zat, hoe meer mensen mij gezelschap hielden, allen waren ze erg benieuwd naar het busje vol mzungu's wat mijn familie heette ;) Naast dat deze mensen gezelligheid brachten, voelde ik me ook iets minder ongemakkelijk aangezien er nog steeds ergens een cheeta op de loer lag..

Na ongeveer twee uur wachten, waren ze opeens daar. Als eerste zag ik het gezicht van mijn moeder dat uit een autoraampje stak, tranen van blijdschap liepen vervolgens over haar en mijn wangen.Haar grijze haar was inmiddels door de ‘vumbi'(=stof) verworden tot een soort bruine coup soleil en ook haar huid was ooit eerder eens schoon geweest, desondanks herkende ik haar uit duizenden..Vervolgens stapten ook mijn vader, Jan en Harma en Janneke uit, allen zaten ze erg onder de vumbi maar wat was ik blij om ze te zien. Door alle mensen die om mij heen zaten, werden ze getrakteerd op een stevige knuffel, een beter ontvangst had niet gekund. Door de urenlange tocht langs stoffige en vaak onbegaanbare wegen (de weg die ik eerder had afgelegd) waren ze kapot en toe aan een goede nachtrust. Met de maag vol met rijst en bonen gingen ze daarom al vroeg op een oor.

De volgende dag had ik een verrassing voor hen in petto. Met behulp van Lemajan, engels - sprekende Maasai die ook Geneeskunde studeert, gingen we op pad richting de boma van Lemajan zijn familie. Onderweg vertelde Lemajan veel over de plaatselijke natuur, zo liet hij ons bladeren zien die de Maasai als wc - papier gebruiken, Edet wc - papier kan daar nog een puntje aanzuigen zo zacht als het was! Na ongeveer 5 kilometer te hebben gelopen, waren we bij de boma aangeland. Voor mijn familie een ervaring om nooit weer te vergeten. Vooral mijn vader en Jan vielen van de ene verbazing in de andere, oprecht geïnteresseerd en met veel respect vroegen ze Lemajan het hemd van het lijf over de wijze waarop zij met hun vee omgingen. Ze wisten echter nog niet wat hun te wachten stond..

Bovenop de berg (4000 meter hoog) stonden Lemajan zijn broers klaar met een geit, een geit die door mijn vader geslacht zou gaan worden ter ere van zijn verjaardag, na 57 jaar zou hij zich nu dan echt een man mogen noemen ;) Mijn vader, geen enkele moeite om dit klusje even te klaren, ging mee met de Maasai, en enkele tellen later vloeide het bloed al rijkelijk en werd er door de Maasai van gedronken.De maag van mijn vader en ik waren als enige sterk genoeg om dit ritueel te kunnen aanschouwen, de rest van de familie zat op de rand van de berg, te genieten van het uitzicht. Het is echt ongelofelijk hoe ze vervolgens de geit slachten en wat er wel niet allemaal van op gegeten wordt, menigmaal is ons een rauwe nier aangeboden, die we vriendelijk doch resoluut hebben afgewezen.. Een sparerib van geitenvlees hebben we wel geproefd en dat was best te doen. Bubba, de welbekende chauffeur, was ook aanwezig en liet zich de geit wel smaken.

Met geitenvlees in het dashboardkastje (Bubba vond het zonde om dit weg te gooien) ging de hele familie plus een deel van Lemajan zijn familie mee terug in de auto de berg af. Geloof me, ze weten nu wel wat het is om als een opgevouwen ‘banana' in een auto te zitten ;)Bubba probeerde de oncomfortabele houding en bobbels en hobbels in de weg te compenseren door ons te trakteren op zijn zangkunst. Heel toepasselijk zong hij het ‘pole, pole, pole' liedje (letterlijk vertaalt, ‘het - spijt - me - zo - voor - je - liedje') ;) Hoe wreed hun omgang met dieren soms ook voor ons lijkt, het is hun manier van leven, dat wij een kijkje in hun ‘keuken' mochten nemen hebben we allen dan ook zeer gerespecteerd.

Aan al het goede komt echter een eind en zo kwam het dat ik de volgende ochtend toch echt afscheid moest nemen van Wasso om er verder met mijn familie op uit te trekken. Droog heb ik het niet gehouden, maar heb wel op een goede manier van iedereen afscheid kunnen nemen.

De dagen die daarop volgden zijn bijna te onbeschrijfelijk voor woorden. Zoveel mooie natuur en prachtige dieren hebben we gezien. Met ons zessen achterin de auto (pa en ik helemaal achterin met als gevolg dat we menigmaal werden gelanceerd bij een hobbel in de weg ;) en onze chauffeur Kiwia voorin kwamen we dwars door onder andere de Serengeti en de Ngorogoro krater. Om de twee, soms drie dagen, trokken we weer verder om telkens in een nieuwe lodge te overnachten. De lodges zijn op zichzelf al een bijzonderheid. Veelal moesten we het doen zonder stroom en warm water. Wat heb ik gelachen om de aanblik van mijn vader zijn gezicht toen hij zag dat hij zich met een pollepel en een emmer met water moest douchen, echt onbetaalbaar ;) Ondanks de afwezigheid van luxe, boden de lodges ons de kans om echt heel dicht bij de natuur te zijn. 's Avonds werden we door Maasai van en naar onze tent begeleid om ons te beschermen tegen loslopend wild zoals hyena's, buffels en olifanten..Hoe mooi is het om 's ochtends wakker te worden en op enige afstand een olifant te zien lopen, echt prachtig.

Tegen het einde van onze safari hebben we nog een bezoek gebracht aan bosjesmannen. Je probeert jezelf van te voren een voorstelling te maken over hoe ze leven, maar de werkelijkheid is, vooral voor ons, wel heel hard. Deze mensen hebben namelijk helemaal werkelijk niets. Ze slapen onder de struikjes en leven van de jacht en van al wat groeit in de natuur. Bijzonder knap als je je bedenkt dat wij al radeloos zijn zonder stroom. Bij het bezoek aan de bosjesmannen schaamde ik me dat ik daar als toerist stond, ik had het gevoel alsof ik ‘aapjes' aan het kijken was. Dit gevoel deelden de anderen met mij en we hebben onze gids gevraagd of de bosjesmannen het zelf niet vervelend vonden dat mensen hun zo kwamen bekijken. Onze gids vertelde ons dat het tegendeel echter waar was, voor hun was de komst van toeristen een bron van inkomsten doordat het hun de mogelijkheid bood zelfgemaakte producten als armbanden en dergelijke te verkopen. En inderdaad, aan het einde van ons bezoek kwamen ze eraan zetten met hun koopwaar, om hun niet te beledigen hebben we maar een aantal armbanden ingeslagen..

De laatste twee dagen leidde ons weer terug naar Arusha. Mijn weg scheidde zich daar echter weer even van mijn familie. Er is namelijk nog iets waarvan ik jullie de afgelopen tijd niet op de hoogte heb gesteld en wat slechts enkelen van jullie weten. Naast dat ik hier door mijn ziek zijn veel ongeluk heb gehad, is namelijk ook het geluk wel degelijk aan mijn zijde geweest. Dit geluk bestaat in de persoon van Let. Omdat ik eerst voor mijzelf wou uitvinden hoe een en ander in elkaar zat en hoe serieus het was, heb niet eerder iets genoemd. Het is nu inmiddels echter bijna twee maanden verder en ik ben oprecht gelukkig met hem. Voor mij is hij de laatste twee dagen van mijn verblijf in Tanzania, teruggekomen uit Iringa (de plaats waar hij studeert) om tijd met mij door te brengen in Arusha. De ‘vuurdoop' met de familie heeft hij al gehad en hij is goedgekeurd (hij heeft genoeg stalraampjes Piet ;) Ik weet niet wat de toekomst zal gaan brengen, hij woont niet bepaald naast de deur, maar we zijn beide bereid ons uiterste best er voor te doen.

Met deze ‘ontknoping' komen mijn verhalen, mijn bezoek aan Tanzania, ten einde. Ik wil jullie bij deze allemaal bedanken voor jullie medeleven en leuke reacties. Naar alle waarschijnlijkheid was dit niet de laatste keer dat ik Tanzania bezoek, dus wie weet komt die souvenirwinkel er toch nog ;) Samen met mijn familie hebben we het idee gevat om een gezellige avond te organiseren waarop we alles nog eens rustig kunnen nabespreken en we jullie (een deel) van de foto's kunnen laten zien. Mocht het zover komen, dan laat ik het weten!

Veel liefs,

Jet

Ps: Rianne, geen zorgen, ik ben zo weer bij je in de keuken, zullen we ze eens laten zien wie de baas is ;)

Wasso!

En opeens is het einde in zicht, mijn verblijf hier in Wasso zit er bijna op. Ondanks alle tegenslagen op het gezondheidsgebied, verlaat ik het met een weemoedig hart. Wasso heeft mij namelijk ook heel veel goeds gebracht.

Gedurende deze acht weken zag mijn leven er even totaal anders uit dan voorheen. Ik heb kennis gemaakt met spugende, urine - en ontlastinglozende Maasai, heb meer pap gegeten dan mij lief is, heb rijst met bonen vervloekt, tevens Franco meermalen tot idioot van het jaar verkozen, me bevonden in de echte ‘middle of nowhere' en toch vond ik dit alles prachtig. Denk niet dat de malaria me naar mijn hoofd gestegen is, want dat is toch echt niet het geval. Wasso, Tanzania, heeft een stukje van mijn hart gestolen.

Maaike, mijn metgezellin gedurende deze acht weken, heeft vanochtend in alle vroegte Wasso al verlaten. Per bus, inderdaad hetzelfde krakkemikkige geval waarmee we hier ook zijn gearriveerd (ik houd mijn hart vast), is ze nu onderweg naar Arusha. Jamaica, wanneer je dit leest, bedankt voor alles! In Arusha, zullen mijn ouders, Janneke en Jan en Harma haar opwachten en vervolgens zal deze club morgenvroeg richting Wasso reizen. Ik kijk erg uit naar hun komst, op het moment is het nog moeilijk voor te stellen dat ze hier morgen daadwerkelijk zullen rondlopen.

Momenteel is het rondlopen hier op het ziekenhuisterrein niet geheel ongevaarlijk. Door de droogte trekken de dieren richting de mensen (het ziekenhuis dus) en er is hier al een cheeta gesignaleerd..Van een maasai - krijger heb ik geleerd mijn hoofd te bedekken wanneer ik oog in oog met hem sta en belangrijker nog, vooral heel hard te rennen! Gelukkig is de beveiliging opgeschroefd, op iedere hoek staat nu een Maasai - krijger met zijn mroengoe (=soort van knuppel) klaar om toe te slaan, mocht dat nodig zijn. Om te voorkomen dat ze niet direct rechtsomkeert gaan naar Holwierde, heb ik pa en moe nog maar even niet ingelicht..

Zaterdag verlaat ik dan echt Wasso en zullen we verder door Tanzania heen trekken.Met mijn gezondheid gaat het gelukkig steeds beter, heb alleen nog de kleine pech gehad van een trombofleblitis (afsluiting en ontsteking van een bloedvat) in mijn hand, waarschijnlijk ten gevolge van het infuus. Ook dat gaat nu gelukkig beter en ik kom weer aardig op krachten.

Ik zal jullie op de hoogte houden van alles wat er gebeurd gedurende onze safari (heb voor vrijdag al een verrassing geregeld voor mijn vader en Jan zijn verjaardag ;))

Daarnaast nog heel erg bedankt voor alle leuke en lieve reacties gedurende mijn ziek zijn, heeft me echt goed gedaan!

Voor nu heb ik nog een aantal foto's bijgevoegd, hoop dat jullie ze leuk vinden.

Tot snel,

Liefs,

Jet

Ps: Piet, ik mis jou ook hoor ;)

Ziek zijn deel II

Lieve allemaal,

Helaas is mijn herstel iets minder voorspoedig gegaan dan ik had gehoopt. De malaria en de anti - malaria tabletten lieten mij door een diep Afrikaans dalletje gaan, waar ik niet een - twee - drie uit kon komen. Afgelopen weekend werd dit nog eens extra bemoeilijkt doordat mijn blaasontsteking zich in alle heftigheid weer liet zien. Goed doktersadvies vanuit Nederland, antibiotica, vele beterschapwensen en niet te vergeten Maaike die mij hier geweldig verzorgt, maken dat ik nu toch echt lijk te herstellen, gelukkig maar, want er zijn momenten geweest waarop ik het even iets minder rooskleurig inzag..

Ziek zijn hier is toch wel heel iets anders dan ziek zijn thuis. Dan doel ik in de eerste plaats nog geen eens op de medische zorg maar heb ik het meer over de manier waarop mensen hier met ziek zijn omgaan. Iedereen hier komt namelijk langs om ‘polé' te zeggen, wat zo iets betekent als ‘het spijt me voor je', wat je dan vervolgens dient te beantwoorden met ‘asante' (=bedankt). Vervolgens blijven de mensen (sommige zijn volslagen onbekenden) dan veelal met z'n allen stilzwijgend een tijd lang rond je bed zitten met gezichten alsof er iemand op het punt staat te overlijden. Vorig weekend schijn ik vooral een record aantal bezoekers te hebben aangetrokken, veel weet ik daar niet meer van, aangezien ik in een ijlend stadium verkeerde.

Over de adviezen die je verder krijgt, kun je op zichzelf al een boek schrijven. Sommige ziekenbezoekers brachten citroenen voor me mee, citroensap zou namelijk de eetlust van mijn maag stimuleren en het braken doen stoppen. Anderen beweerden dat juist de sap van een sinaasappel dit effect had en zweerden dat ik dat moest eten. Weer anderen, echte Maasai, vonden dat ik maar een of andere kruid moest eten waar ik vervolgens als een gek van moest braken, dat was het beste om als mzungu zijnde (=blanke) van de malaria af te komen. Ook de slager heeft vele adviezen gegeven. Iedere dag wil hij dat ik wel weer op een of andere ziekte wordt getest. Maaike is er inmiddels een ster in geworden om gewoon maar vriendelijk naar hem te lachen, ‘ja' te knikken en vervolgens ‘nee' te doen. Maar goed ook, want gisteren vond hij het wel een idee om mij aan de anti - parkinson middelen te zetten, ik begin steeds grotere vraagtekens bij zijn arts - examen te zetten..Naast de slager komt ook iedere dag een van de nonnen langs om te controleren hoe het met mijn gezondheid gaat, wat dat betreft geen klagen dus.

Het eten, vooral vast eten, gaat op het moment nog erg moeizaam. Ik kan mijn heil ook niet meer vinden in mijn snert, deze was helaas al op voor mijn malaria. De huishoudster is echter wel erg lief en kookt puree en soep voor me, ook dat schijnt helend te werken. Ondanks haar goede bedoelingen kan ik het niet helpen dat ik snak naar een simpel boterhammetje met kaas, maar goed dat komt wel weer. Voor nu doe ik mijn best om zoveel mogelijk aan te sterken zodat ik zo snel mogelijk weer op krachten ben.

Bedankt in ieder geval voor al jullie berichtjes en tot snel!

ps: Pieter, ik denk inderdaad dat het tijd wordt dat je een ticket gaat boeken ;)

Malaria

Lieve allemaal,

Even kort een berichtje om te laten weten dat alles inmiddels weer de goede kant op gaat.Vorige week woensdag voelde ik al dat er iets niethelemaalin de haak was.Ik heb noggeprobeerd mijzelf een spreekwoordelijke schop onder de kont te geven, maar ik was niet meer vooruit te branden, Toen in de daarop volgende nacht de eerste koortsaanval met overgeven zich aankondigde was het plaatje compleet; de malaria was terrein aan het inwinnen.De dagen die daarop volgden waren echt geen pretje, werkelijk niets heb ik binnenkunnen houdenmet als gevolg dat ik aan het infuus moest.In mijn volgende verhaal zal ik jullie alle details geven van het soort en de hoeveelheid ziekenbezoek die ik in de afgelopen dagen heb gehad, ook dat is weer een verhaal op zich. Sinds gisteren ben ik vrij van het infuus en geef ik niet meer over, ben nu nog welerg slapjes maarheb alle hoop om weer helemaal op te knappen, geen zorgen dus!

Over enkele dagen hoop ik jullie weer een uitgebreider verhaal te kunnen sturen.

Veel liefs,

Jet

ps: 'oma' Ineke van harte gefeliciteerd met je kleinzoon!

Horen, zien en zwijgen

Met het vorderen van het aantal dagen dat we hier zijn, wordt het warmer en droger. De temperatuur loopt overdag op tot ongeveer 25 à 30 graden. Best lekker om in te vertoeven, maar voor met name de koeien breken er moeilijke tijden aan. Ik kan het ze daarom ook niet kwalijk nemen dat ze hun heil zoeken in het groene gras van het ziekenhuisterrein, hier wordt namelijk wel gesproeid. Naast patiënten, in allerlei kleuren èn geuren (!), komen we nu bij de rondes dus ook koeien tegen ;) Het is jammer dat ik mijn laarzen van thuis niet mee heb, want dat is hier zo langzamerhand vanwege de aanwezigheid van allerlei soorten van mest wel nodig..

De aanwezigheid van de koeien maakt het humeur van de slager er niet beter op. Hij is even buiten beeld geweest na afwezigheid van een week, we hebben hem zowaar een beetje gemist, maar op het moment is hij weer in volle glorie aanwezig. Al sputterend en scheldend doet hij met zijn logge lichaam een poging om de koeien te verjagen (wat dus het merendeel van de tijd mislukt..;)De slager zou de slager echter niet zijn als hij ze niet het liefst, geslacht en al, op zijn bord zou willen zien. Ik kreeg daarom gisteren ook het frappante verzoek of ik het geweer van dokter Christian wou gaan halen en de koeien voor hem wou afschieten. Is weer eens wat anders dan een patiënt een infuus prikken ;) Door de absurditeit van de vraag kon ik eigenlijk niet veel anders dan lachen, ik heb hem vervolgens vriendelijk doch resoluut duidelijk gemaakt dat ik dat toch echt niet doe.

Het was echter niet de eerste keer deze week dat de slager, hier ook wel baboe (=opa) genoemd, mij versteld deed staan.Momenteel is hier namelijk een oogspecialist uit Arusha aanwezig. Dit betekent topdrukte voor het ziekenhuis. Van heine en verre zijn vele Maasai gekomen om hun ogen te laten nakijken. Veelal geen overbodige luxe want oogtrauma's (denk aan doornen, brandwonden van het oog, etc.), cataract (=staar) in een ver gevorderd stadium of blindheid aan een of beide ogen is hier veel voorkomend. Maandagochtend waren Maaike en ik er daarom ook als de kippen bij om mee te kijken (hoe dubbel ook ;) naar al dat ‘moois' aan oogheelkundige problematiek. Na enige tijd kwam de slager er aanstormen. Hij was echter niet alleen, nee, hij had een donker jongetje van ongeveer vier jaar aan de hand. Toen ik hem vroeg wie dat was, meldde hij zonder blikken of blozen dat, dat zijn zoon was. Als ik op dat moment niet op een kruk had gezeten, was ik denk ik van verbazing omgevallen. Hoe was het mogelijk dat blanke, dikke baboe, priester van beroep met vijf omleidingen van het hart achter de kiezen en qua lichamelijke activiteit weinig tot nergens meer toe in staat, een donker kindje van vier had?Het was natuurlijk altijd mogelijk geweest dat hij het kind door middel van adoptie had gekregen, maar ook dat leek me niet waarschijnlijk. Na doorvragen, bleek ik het bij het rechte eind te hebben, het was een zoon van een vriend van hem die hij mogelijk als zijn eigen beschouwd. Hoewel het in dit geval niet was wat hij deed voorkomen, blijkt maar weer dat je die oude mannetjes als baboe nooit moet onderschatten ;)

De patiënten die hier deze week de oogspecialist bezoeken, zijn ook veelal van de oudere leeftijdscategorie. Vanwege de grote aantallen van patiënten en ruimtegebrek in het ziekenhuis, zijn de mensen genoodzaakt buiten op het ziekenhuisterrein te slapen. Medelijden is niet nodig, want zo zijn de meeste van hen het gewend. Gisterochtend bij het gebed (de slager was net op stoom) besloot een oud Masaai - mannetje eens een kijkje te komen nemen. Hij als Maasai verstaat het Swahili even goed als ik dat doe (niet dus) en was daarom niet zo zeer geïnteresseerd in het gebed als wel in ons als mzungu's. Dwars door het gebed heen, kraamde hij er in de doodse stilte die er heerste een ‘goodmorning' uit en kon hij het niet laten ons even aan te raken en zich te verbazen over het feit dat we haar op onze armen hebben ;) Andersom heb ik hem ook even goed bekeken want zijn oren, en wat hij daarin had, was echt te hilarisch voor woorden. Zoals jullie mogelijk op de foto's hebben gezien, dragen de Maasai veelal grote oorbellen. Deze grote oorbellen vereisen grote gaten in de oorlel zelf. Bij hem was dit gat zo groot geworden dat hij zijn medicijnpotje erin kon dragen, wie heeft er nog een handtas nodig? ;)

Tot slot nog een ander ‘mooi' Maasai - ritueel die mij deze week ten gehore kwam. Bij het avondeten eerder deze week schonk ik namelijk een kop thee voor mij, Maaike en een aanwezige Maasai in. Doordat er niet genoeg was voor ons drieën kon ik de kopjes niet tot aan de rand toe vullen. Wat ik niet wist, is dat het geven van een half kopje thee aan een Maasai in feite een grote belediging is..Hoe dat zo zul je, je afvragen? Wel als een Maasai besneden wordt (veelal rond de leeftijd van 18 jaar) is het de gewoonte dat de hele stam hier naar kijkt (let wel, dit gebeurt zonder verdoving (!)) en het is alleen ‘leuk' als de persoon die besneden wordt, geen enkele kik geeft. Het uiten van pijn gedurende de besnijdenis is namelijk een belediging voor de familie en heeft tot het gevolg dat de besneden persoon de rest van zijn leven halve kopjes thee voorgeschoteld krijgt..Je verzint het inderdaad niet ;)

Hoewel de tijd in het begin maar niet leek te vorderen, gaan de weken nu best wel snel. Maaike en ik zijn aardig ingeburgerd maar worden nog steeds gekweld door allerlei rondzwervende virussen en bacteriën. Jamaica heeft nu een flinke keelontsteking te pakken en mijn blaas kan maar niet ophouden zich samen te trekken, waardoor ik om het half uur naar de wc moet.. We blijven echter lachen en hebben besloten er dit weekend op uit te trekken. Dit maal naar de watervallen van Lake Natron, waar we, als het goed is, heerlijk kunnen zwemmen!

Ik houd jullie wederom weer op de hoogte!

Lieve collega's, lieve Harma, overigens nog heel erg bedankt voor jullie leuke kaart! Begreep dat Lisa hem met haar mobiel had gemaakt? Erg leuk! Na vier weken is ook mijn fotoboek met kaarten uit Nederland aangekomen, deed me erg goed. Hoop dat alles goed met jullie is en ik probeer de volgende keer foto's te sturen van het ziekenhuis en al zijn vreemde creaturen ;)

Liefs,

Jet

Het einde van de wereld..

Het heeft even geduurd maar eindelijk ben ik in staat om jullie bericht te sturen. Door afwezige internetverbindingen en een opgedane buikgriep was ik even een aantal dagen uit de roulatie, nu krabbel ik gelukkig echter weer wat op en ben ik in staat jullie mee te nemen naar de plaats waar Maaike en ik dit afgelopen weekend zijn geweest. Mocht je denken dat Holwierde het einde van de wereld is, heb je het toch echt mis, want waar wij vrijdag belandden was behoudens een paar hutjes en heel veel vumbi (=stof) werkelijk helemaal niets..

De priester had ons toegezegd dat we met hem in de auto mee konden rijden naar Malambo (onze plek van bestemming). Twee uur later dan afgesproken (we raken er inmiddels een beetje aangewend) kwam hij eraan zetten. Onze hoop om een beetje vrij in de auto te kunnen zitten werd al snel de kop ingedrukt bij de aanblik van het aantal personen dat al in de auto zat. Tezamen met nog dertien (!) andere personen zaten we als sardientjes in een blik, ze noemen het hier ook wel ‘banana'. Zelf had ik niet gedacht dat er nog iets bij in kon, maar ik had natuurlijk beter moeten weten. Onderweg werd er meerdere keren gestopt om zakken graan, frisdrank en allerlei dozen bovenop de auto en bovenop ons te plaatsen. Met verstand op nul en blik op oneindig heb ik mij er maar aan overgegeven, hopend dat we ook dit weer zouden overleven ;)Naarmate de duur van de tocht vorderde, nam de hoeveelheid vumbi in de omgeving toe, het gebied kreeg meer en meer het karakter van een woestijn met als gevolg dat de wegen vrijwel onbegaanbaar waren. Met, behoudens rotsen, werkelijk niets in de verre wijde omtrek hadden we plots onze bestemming bereikt. Ons zelf nog afvragend waar we in hemelsnaam beland waren, werden onze spullen al uitgeladen en voordat we het wisten waren de priester en zijn partisanten al vertrokken. Van dokter Christian hadden we begrepen dat we ter plaatse een Duitse non zouden aantreffen die ons wel onderdak kon bieden. Al wat er was, was echter geen non..Wat bleek, ze was voor het eerst sinds lange tijd terug naar Duitsland, tuurlijk ;). De hoop niet opgevend, hebben we enkele mensen ter plaatse gevraagd of we toch een slaapplaats konden krijgen. Eerst hadden we nog overwogen om er zelf op uit te trekken om onze vriend (die we in Malambo zouden bezoeken) te vinden, maar aangezien het al donker werd en de hyena's op de loer lagen, besloten we onze levens niet nog verder in de waagschaal te leggen.

Zwart als roet waren we er eigenlijk best wel aan toe om ons te wassen en even naar het toilet te kunnen. Met afwezigheid van elektriciteit en stromend water gaat dat echter anders dan wij gewend zijn. Mijn kringspieren sloten zich hermetisch af bij de aanblik van het ‘toilet', wat in feite niet meer was dan een gat in de grond met zeer veel ongedierte er omheen zwermend en niet te vergeten een heerlijke geur rondom. Onze douche bestond uit een emmer met water waarmee we ons, zo goed en zo kwaad als dat ging, geprobeerd hebben ‘vumbi - vrij' te maken. De kamer die ons vervolgens werd toegewezen was van de non zelf. Vol ongeloof en bewondering heb ik mij afgevraagd hoe deze vrouw, die inmiddels al 28 jaar op deze een en dezelfde plek woonde, het voor elkaar kreeg hier te leven en zichzelf in dienst te stellen van de bevolking. Het antwoord is mij nog steeds een raadsel. Vanwege de vroege intrede van de duisternis (en bij gebrek aan enig andere vorm van vermaak) besloten Maaike en ik onze pyjama's aan te trekken, een soort van bed op te maken en maar vroeg te gaan slapen. Met net goed en wel de ogen dicht werd er op onze deur geklopt; we moesten vertrekken uit de kamer van de non, waarom is ons nog steeds niet duidelijk.Met onze spullen in een hand, zaklantaarn in de andere, werden we naar een hutje verderop verwezen. Aldaar hebben we ons opnieuw uitgestald en geprobeerd de slaap te vatten. 's Ochtends werden we al vroeg gewekt door blèrende geiten die zich rondom onze hut bevonden. Eenmaal in de kleren, zijn we op zoek gegaan naar een ontbijt. Als dank voor de pap die we voorgeschoteld kregen, besloten we de afwas te doen. Met een doekje en in afwezigheid van zeep hebben we het ‘schoon' gemaakt met water wat helder had moeten zijn ;) Gedreven door het feit dat we graag onze vriend en zijn familie wilden opzoeken hebben we vervolgens de eerste de beste Maasai aangeklampt en met handen en voeten proberen uit te leggen wie we zochten. Na enige afstand door het woestijnachtig gebied te hebben afgelegd vonden we eindelijk maar toch Let (hij passeerde al even de revue in een eerder verhaal).

Met hem zijn we er vervolgens op uitgetrokken richting de boma's van zijn familie. Hun boma's zijn gelegen in een werkelijk prachtig rotsachtig gebied. Met hun vee, veelal geiten, proberen ze een goed bestaan te hebben. Door de droogte die er momenteel heerst is het geen gemakkelijke taak om de beesten goed te voeden. Desondanks werd ons toch aangeboden om zelf een geit te slachten, ik heb dit aanbod geaccepteerd, ware het dat er niet echt een goede, vette geit te vinden was (wie weet lukt mij dit later nog wel ;)

Eenmaal binnen in de boma, waar we overigens eerst geen hand voor de ogen zagen, werden we uitgenodigd rondom een vuurtje te zitten en thee met geitenmelk te drinken. De laatste keer dat ik thee met melk heb gedronken was ik ongeveer vijf jaar en kreeg ik van mijn vader als beloning een cassettebandje van Pietje Puk omdat ik het echt heel smerig vond. Uit beleefdheid heb ik nu echter alles opgedronken en ik moet zeggen dat het mij niet tegenviel ;) De pap die volgde was iets minder gemakkelijk te verteren. Gemaakt van eveneens geitenmelk, mais en ik weet niet wat nog meer, kreeg ik een grote mok met vlaai en al voorgeschoteld. Met de tanden op elkaar en met een continue glimlach op mijn gezicht (om maar niet te laten blijken dat ik het echt niet lekker vond) heb ik alles opgegeten. Mogelijk vanwege het feit dat ik mijn glimlach zoveel toonde, vroegen enkele Maasai - vrouwen zich af of mijn tanden wel echt waren en niet een vorm van plastische chirurgie was. Ik heb ze, met behulp van Let, uitgelegd dat, dat niet het geval was. Wat betreft het gebit is het waarschijnlijk wel bijzonder om te weten dat bij alle Maasai rond de leeftijd van 8 a 10 jaar, er twee tanden van het ondergebit worden uitgetrokken als teken van schoonheid. Er is dus een groot verschil in wat wij en zij mooi vinden.Ondanks dat het eten misschien niet helemaal mijn ding was, vond ik het wel een prachtige ervaring om heel even deel te mogen uit maken van hun wijze van leven. Dit werd de volgende ochtend nog eens extra bevestigd toen ik samen met Let in alle vroegte (tegen 5 uur) nogmaals de bergen in ben getrokken. De aanblik van het vee en de boma's op dit tijdstip was werkelijk onbeschrijfelijk. Na deze tocht was het natuurlijk weer tijd voor pap en thee in de boma's die ik wederom niet heb afgeslagen.

Het drinken van de thee en het pap heb ik, als mzungu die het niet gewend is dit te eten, echter duur moeten bekopen. Zondagavond op de terugweg (die pas begon nadat we een drietal uren op de priester hadden gewacht..)voelde ik al dat mijn buik onrustig was en vreesde ik voor wat zou komen. En inderdaad, ik heb nu een goeie buikgriep te pakken. Heb gisteren en eergisteren geen hap binnengehouden en ook de diarree viert hoogtijdagen. Voel me nu gelukkig al weer wat beter en weet zeker dat ik binnen een paar dagen weer de oude ben. Ben erg benieuwd hoe het met jullie allemaal is. Zodra ik kan, laat ik weer wat van mij horen.

Veel liefs,

Jet